De zon staat laag en voordat de acts beginnen, genieten sommige bezoekers voor de deur nog van de laatste stralen. Pakhuis Wilhelmina lijkt deze avond voornamelijk gevuld met stelletjes. De eerste act, singer/songwriter Aischa, wordt aangekondigd. "Ik was verliefd, toen brak hij mijn hart en heeft hij mijn fiets gestolen", vertelt zij voordat zij het nummer My Bike inzet.

Deze vrouw zingt met kraakheldere stem haar vier nummers, waarbij duidelijke jazz- en soulinvloeden te horen zijn. Het swingt. Zij doet een paar uithalen met haar stem die het publiek bij deze eerste act doet ontdooien. Wanneer ze het nummer City Lights aankondigt, vertelt ze dat dit nummer over New York gaat. Toepasselijk gaat dan de discobal aan het plafond draaien; de sfeer is compleet.

Felicia Bloemendaal is de volgende act, die haar optreden start met een viool-solo. Deze zangeres brengt ons opbeurende en dromerige nummers. Zij heeft een zachte en warme stem, die soms breekbaar wordt wanneer zij overgaat naar kopstem, wat het nodige kippenvel oproept. Het laatste nummer is uptempo, waardoor op de valreep de eerste mensen beginnen te dansen.

Na Felicia wordt het podium kort omgebouwd voor Annika Ijdo. Deze dame heeft gewoond en gestudeerd in Memphis, Tennessee en invloeden van country en folk zijn duidelijk te horen in haar nummers. Ook heeft de pedalsteel gitaar hier een groot aandeel in. Lange halen in de zang en het overslaan van haar stem doen haar denken aan Jewel, één van haar muzikale invloeden. Ondanks dat ze grotendeels met gesloten ogen zingt komen de nummers rechtstreeks binnen bij het publiek. Er wordt flink meegezwijmeld.

Case Mayfield is een singer/songwriter die met zijn gitaar grappige folkrock brengt met een ietwat duistere ondertoon. Hij kondigt zijn eerste nummer aan dat gaat over "twee dingen die ik haat, de OV-chipkaart en de Noord-Zuidlijn". Het publiek juicht bevestigend. Het eerste wat opvalt is zijn sprekende gezicht met sterk geëmotioneerde trekken tijdens het optreden. Dan het onderwerp van zijn teksten. Na de grappige aftrap brengt hij nummers over de terugkeer van zijn vader uit het leger en zijn ervaringen met een vriendin die een meervoudige persoonlijkheidsstoornis heeft. Deze artiest staat bijna bescheiden op het podium, maar vertegenwoordigt de essentie van een singer/songwriter; pure zang waarbij hij zichzelf begeleid op gitaar.

Na Case Mayfield is het podium vrij voor de conservatoriste Channah. Deze dame heeft de grootste achterban. Ze komt op met een gitarist, bassist, cellist, drummer en begeleid zichzelf op de toetsen. Na het eerste nummer moet de gitarist een kabel vervangen, en zegt Channah zich vanavond te hebben voorgenomen om minder te praten tussen de nummers. Het repertoire bestaat uit meeslepende arrangementen met duidelijke popinvloeden. Het geheel klinkt in eerste instantie erg ‘clean’, maar na het tweede nummer komt daar verandering in. Ze verlaat de toetsen en pakt haar gitaar op. Bij de pakkende afsluiter No Way Back gaat de zaal nog even goed los.

Deze kwartfinale staat bol van fijne liefdesliedjes, gegoten in veel verschillende vormen. Door de scherpe teksten en introductie van de nummers wordt je wakker geschud als je net even dreigt weg te dromen.

Gezien: Grote Prijs van Nederland, Kwartfinale Singer/Songwriter, Pakhuis Wilhelmina, 28 mei 2010