In de Winston staat op 17 januari een grote menigte, allen om afscheid te nemen van Henk Langeveld. Winston was Henks favoriete thuisbasis voor de nachtelijke feesten, een plek waar hij veel mensen had ontmoet en dus ook de plek waar gedwongen afscheid genomen moest worden.
Op het podium ligt Henk in zijn houten kist. Er staan bloemen op en rondom de kist. Een aantal van Henks tekeningen staan naast het podium. Kaarsjes belichten de foto die op Henks kist staat. Het is een foto die Henk perfect illustreert: een kalme, vriendelijke, simpele en artistiek man. Waarschijnlijk met Aziatische voorouders (Henk is in Indonesië geboren) en vol energie. Zelfs al kennen veel mensen in de zaal elkaar niet, daar is iedereen het over eens: dat is Henk.
Henk was een groot liefhebber van Singer-Songwriters en folkmuziek. Veel muzikanten spreken dan ook niet, maar hebben een nummer voor Henk geschreven of speelden een van Henks favorieten, zoals Lake Montgomery en Ro Halfhide. Jerry Spurlock laat echter het meeste indruk achter. Hij opent de avond met een voor Henk geschreven lied. Hij kan zijn citer nauwelijks bespelen, omdat zijn handen flink schudden. Het kost Jerry dan ook ongelooflijk veel moeite om door te blijven spelen. Elke noot lijkt zijn verdriet te versterken. Hij houdt het tot de laatste gezongen noot vol, maar barst meteen daarna in tranen uit.
Even lijkt het dan een avond met slechts tranen te worden, maar gelukkig zijn er ook mooie herinneringen die opgehaald worden. “Henk ging iedere dinsdag naar de Amsterdam Singer-Songwriter Guild avonden,” aldus Ro Halfhide, “dan ging hij altijd op een bepaald tijdstip snel naar Witte Gei’t, om daar tekeningen te maken. Eén of twee uur later was hij weer terug. Zo ging het altijd.”
En zo heeft iedereen zijn verhaal. Het zijn er veel: Meer dan tien sprekers willen hun woord over Henk doen. Sommigen delen vol vreugde hun ervaringen met Henk aan de rest van de zaal, anderen komen door het verdriet niet uit hun woorden en spreken Henk stotterend voor de laatste keer toe.
Verhalen over Henks kookkunsten, stille liefde voor tabloids, fotogenialiteit, enthousiasme over de muziek van anderen, zijn energie bij het uitgaan, zijn werk bij verschillende seksshops, een koelkast die hij op zijn fiets naar huis wilde vervoeren en de rustige denker die de krakers van ’t Blijvertje goed nodig hadden om de gemeente te overtuigen van hun culturele bezigheden. Elk verhaal is belangrijk.
Uiteindelijk komen we tot de conclusie dat Henk zijn levensdoel heeft behaald door naar Afghanistan af te reizen om de Boeddhabeelden van Bamyan te zien. Henk reisde eind jaren ‘90 met zowel de VN, lokale bewoners als Taliban rond in met bermbommen bezaaide landschappen met als uiteindelijke doel deze eeuwenoude beelden op 2500 meter hoogte te bezichtigen. Het klinkt vreemd om na de pech van zijn dood (niemand kent de oorzaak) te zeggen dat Henk geluk heeft gehad... Maar in 2001 vernietigde de taliban deze twee monumentale beelden.
Rust zacht - de redactie van 3VOOR12/Amsterdam.