Net na het koude winterweer dat ze zo haat en toch ook weer mooi vindt, verwelkomt Lake Montgomery ons in café Budapest in de artiestenbuurt bij WG-plein, Amsterdam. "It’s kind of like this place is my lover, you know, when I first came here it was a new relationship. So curious and all these little things, it tickles, and then you get settled into the relationship.” Zo beschrijft Lake Montgomery haar ‘relatie’ tot Amsterdam. Haar drie jaar lange relatie al, maar ze is er nog steeds niet klaar mee. De nieuwsgierigheid blijft. Maar hoe is zij hier gekomen, en vooral waarom?
Voordat ze naar Nederland kwam woonde ze in New Orleans. Hier leerde ze een Nederlandse vrouw kennen, die haar een slaapplaats in Amsterdam aanbood. Als echte reiziger kon Lake dit natuurlijk niet afslaan; oorspronkelijk kwam ze dan ook alleen naar Nederland voor de ervaring, voor het reizen. Totdat ze Eddy Roos leerde kennen, een Nederlandse beeldhouwer. Hij bood haar eten en een slaapplaats als zij eens in de zoveel tijd wilde poseren voor hem en tegelijkertijd stimuleerde hij haar ook om muziek te maken. Aangezien poseren voor artiesten Lake’s tweede passie is, besloot ze het aanbod aan te nemen. De combinatie van Eddy Roos en haar vriendin uit Amsterdam zorgde ervoor dat ze bleef. En zo werd ze hopeloos verliefd op Amsterdam (zie ook het nummer op haar live album ‘Amsterdam’) en op de nieuwsgierige, toch ook bescheiden bevolking.
Maar overal waar ze heengaat neemt Lake haar grootste passie, muziek, mee. Zo ook naar Nederland, en gelukkig maar, want wat zouden we zonder haar rauwe, emotionele doch ook hoopvolle liedjes moeten. Want zijn ze dat? Hoopvol? Vaak hoort Lake dat haar liedje te dramatisch zijn. En ja, ze geeft toe dat haar liedjes een wat dramatische ondertoon hebben, maar dit is zeker niet slecht. Ook legt ze uit dat haar liedjes voortkomen uit alles dat haar beweegt. Alles wat gebeurd is speelt ze nogmaals af in haar hoofd, en de bruikbare gebeurtenissen beschrijft ze vervolgens in woorden. Zo schreef ze na aanleiding van haar korte gevangenisbezoek in Parijs (nadat ze haar paspoort was kwijtgeraakt) het nummer ‘Like a Timebomb’. Grappig is, dat dit nummer, ondanks de dramatische ervaring, juist meer upbeat is dan haar andere nummers.
Een andere zeer dramatische en recente gebeurtenis uit het leven van Lake is het overlijden van haar zus. Op dit moment is dit verlies nog zo groot, dat ze er nog niet over kan schrijven; het is nog even te veel en te emotioneel. Maar toch hoopt ze hierover nog te schrijven, al is het maar omdat ze door middel van haar liedjes gedachten en gevoelens terug weet te halen. Gedachten en gevoelens over haar zus, over de slechte maar vooral de goede tijden samen die ze niet wil verliezen, weet ze door haar liedjes bij zich te houden.
Ondanks alles wat Lake heeft meegemaakt ziet ze er toch gelukkig uit. Hoe dit komt weet ze ook haarfijn uit te leggen; “You can only experience real happiness if you know what real sadness is”. Dus, pas als je weet wat echt verdriet is, kun je weten wat geluk is.
In een eerder interview dat Lake Montgomery met 3voor12/Amsterdam deed, inmiddels ongeveer anderhalf jaar geleden, vertelde ze dat ze bezig was met een album. Maar waar blijft deze anno 2010? Wanneer we haar nogmaals vragen hoe het met haar album gaat, geeft ze aan dat ze hier niet meer aan werkt. Een studioalbum maken lukt haar momenteel niet. Het is niet dat ze het niet leuk meer vindt om muziek te maken, in tegendeel. Ze vindt het heerlijk om de muziek te schrijven en te spelen voor haar publiek.
Maar dat is ook gelijk haar ‘probleem’; spelen voor publiek vindt ze geweldig, maar het lukt haar niet om dat wat ze op het podium speelt vervolgens op te nemen op een album. In een studio mist ze het visuele effect en de energie van het publiek. Daarnaast houdt ze er niet van om naar zichzelf te luisteren, het wordt nooit zoals zij wil dat het wordt. Haar muziek wordt op een album, vindt zij, nooit perfect. Ze heeft in de studio de tijd, de middelen en de bronnen om haar muziek perfect te maken. De muziek zou dan puur en schoon zijn. En dat is ook wat niet klopt volgens Lake. Haar muziek heeft namelijk een beetje imperfectie nodig. Dat is juist wat het zo mooi maakt, een klein krasje hier een daar. Want, net als eerder gezegd: “It’s not untill you know real sadness, before you know what real beauty is”.
Een echt album van Lake zullen we dus niet snel zien, maar gelukkig heeft ze wel iets anders. Dankzij de hulp van een goede vriendin heeft ze sinds maart afgelopen jaar een live album. Suzanne Reas, haar vriendin, bedacht namelijk de oplossing voor Lake’s ‘album-probleem’. Toen Suzanne in maart 2009 een feest gaf, trad Lake op. Dankzij de vele donaties van haar vrienden was het mogelijk het live album te maken. Zoals ze daarom zelf ook gepast zegt: “Friends are the richness of life”.
Ze verkoopt haar cd’s alleen bij optredens en promoot hem verder niet. Dus doen wij het maar voor haar, want niemand mag dit prachtige live album, waarin het interessante en mooie leven van Lake Montgomery te horen valt, missen.