Inschrijven voor de open-mic kan vanaf zeven uur. In de nu nog lege bar van het Backstage Hotel ligt een lijst klaar op de biljart tafel die met een uit de klauwen gegroeide flight-case deksel is afgesloten. De bezoekers kijken onderzoekend rond op de nieuwe locatie. Het is een smal zaaltje, kleiner dan Sappho was. Het leeuwendeel wordt ingenomen door het podium en de biljart tafel.
De avond begint wat rommelig. Initiatiefnemers Ro Halfhide en Maarten (Reaganesk) zijn haastig op zoek naar een jack-snoer voor de gitaren. Er is niet echt een zang-installatie, dus zal er door de gitaarversterker worden gezongen die achter de artiest staat. "Kinderziektes" legt Ro uit. “Dat komt vanzelf wel goed”. Om acht uur is de lijst nog net niet helemaal vol: de nummer één ontbreekt, dus zal er worden aangevangen met de tweede op de lijst. Een lijst die zoals elke open-mic avond een bonte verzameling is van verschillende nationaliteiten en een mix van nieuwkomers en oude bekenden.
De nieuwkomers mogen eerst. Thomas, een zichtbaar verlegen jongen zingt drie breekbare liedjes. Daarna een duo uit Wales dat een elektrische gitaar en een bas aansluit en daarmee het volume opdrijft. Bij de derde artiest voel je dat er iets anders gaat gebeuren: "Ik ben Rei Satoshi, from Japan." zegt ze in een mix van Nederlands en Engels. Er komt een glazen bottleneck tevoorschijn, ze begint wild op de akoestische gitaar te slaan en speelt ruige rock solo's. De in contrast wat ingetogen Japanse teksten worden afgewisseld met nog meer gitaar solo's. Later op de avond zal haar soleer talent echter nog terug komen in een meer ingetogen rol als gast-muzikant.
Als Ro Halfhide het podium op komt, schuiven in goede ASG traditie ook andere muzikanten aan: Luke Nyman wil piano spelen, maar die blijkt zo vals te zijn, dat hij toch maar liever wacht tot zijn eigen set later op de avond. Rei blijft wel staan en tovert een traditionele Chinese luit tevoorschijn: een Yueqin, de maan-gitaar. Ro opent zijn set van drie met het nummer Brother To Brother waarin hij mooie oriëntale zanglijnen gebruikt. Dit blijkt de juiste keuze te zijn voor het oosterse begeleidings instrument. "We are just testing out this place" voegt hij verontschuldigend toe.
Na wat aanpassingen aan het geluid en het licht komt de avond steeds meer op gang. Er wordt dapper door Galine nog één maal geprobeerd om op de valse piano te spelen, maar die wordt dan toch echt aan de kant geschoven. De hoogtepunten zijn gereserveerd voor vaste bezoekers zoals Luke Nyman met Home (Feeling Out Of Place) en M-Jo met A Girl And A Bike In Amsterdam. Ro en Rei blijven fungeren als gast-muzikanten en voordat ze het weten is de gehele lijst al ruim voor tijd afgewerkt.
Met bijna nog een half uur te gaan voor sluitingstijd is er tijd genoeg voor nog drie zangers: eerst Robin Block, die klinkt als een mix tussen Elliott Smith en Coldplay. Funda wordt overgehaald om ook een liedje of twee te komen zingen. Ze heeft geen gitaar bij zich, maar gitaren en capo's werden toch al de hele avond gedeeld, dus dat is geen probleem. Als afsluiter Arno Loriaux uit Den Haag, die met zijn Tom Waits achtige zang een promo bezoek brengt aan Amsterdam voor zijn optreden in de Engelenbak later deze maand.
Ro is tevreden. Natuurlijk waren er wat start problemen, maar dat maakt de pret er niet minder om. Hij verbaast zich erover dat zoveel nieuwe mensen die hij nog nooit in de Sappho had gezien nu al de nieuwe locatie hadden gevonden en het podium hadden beklommen. Wie weet was een van de nieuwkomers wel de nieuwe Lucky Fonz III of Leine?
Gezien: Open-mic avond, Amsterdam Songwriters Guild, dinsdag 3 februari 2010