In de grote zaal van Paradiso heeft Nicole Bus de felbegeerde Nederlandse muziekprijs, de Grote Prijs van Nederland, in de wacht gesleept. Als eerste opent zij het podium en als laatste sluit zij hem af met een enorme beker in de hand. Het niveau is hoog, de hele show en de jury heeft het niet gemakkelijk. Maar Nicole Bus is uiteindelijk de singer-songwriter van 2010.
Paradiso stroomt vol en dat om 13:00 uur ’s middags. Familieleden en vrienden van de finalisten komen uit alle hoeken van het land om hun favoriet aan te moedigen. Na een maandenlange strijd zijn er nog zes singer-songwriters over. Nog één keer mogen zij alles uit de kast halen vandaag om die beker in handen te krijgen en zichzelf singer-songwriter winnaar van de Grote Prijs van Nederland te noemen. En nog belangrijker; om die € 5,000 werkbudget te bemachtigen, studiotijd en een plekje op de podia van festivals als Eurosonic/Noorderslag.
Nicole Bus is de eerste die het podium van Paradiso betreedt. Nicole Bus begint op haar elfde al met het maken van muziek, stopt zo nu en dan, maar kan het toch niet laten. En maar goed ook. Voor haar laatste nummers heeft zij inspiratie opgedaan in Israel en Palestina. Na de eerste twee nummers We Will Rise en Fly Away komt dat nog niet naar voren, maar dan is daar het nummer Jerusalem. Met haar band brengt zij een soulgeluid wat je niet van Nederlandse bodem verwacht. Wat een stem heeft deze jonge, mooie en speciale vrouw. Of zij een echte singer-songwriter is, dat valt te betwisten. Helemaal wanneer in het nummer Jerusalem de zin We Will Rise van het eerste nummer weer terug komt, komt naar voren dat het tekstueel geen hoogstandje is. Maar over het singergedeelte van singer-songwriter is geen twijfel mogelijk.
De beurt dan aan de broers van Tangarine. Zij zijn niet zomaar broers, maar een eeneiige tweeling, wat het duo al speciaal maakt om naar te kijken. Simon & Garfunkel meets Fleet Foxes; een jaren ’70 sound waar menig muziekliefhebber van in de handen klapt. Daarbij ontbreekt het de mannen niet aan een goede dosis droge humor. Zo is hun bron van inspiratie naast The Beatles en Bob Dylan ook Lady Gaga en voelt het duo zich vereerd om in Paradiso voor het eerst vóór het hoofdpodium te mogen optreden. Ze weten met hun flair en charme de hele zaal muisstil te krijgen. Singer-songwriters pur sang.
De innemende Aischa is als derde aan de beurt. Gekleed alsof ze zo uit Cabaret is gestapt, willen alle mannen haar verslinden en alle vrouwen haar zijn. Wanneer ze een man op de eerste rij uitkiest om voor te zingen, laat ze zien dat ze niet alleen een innemend goede singer-songwriter à la Jill Scott of Alicia Keys is, maar ook nog eens een goede actrice. Een mooie stem, een subliem ritmegevoel en een voorkomen wat je aandacht vasthoudt. Houdt Aischa in de gaten.
Na een korte pauze gaan we verder met Case Mayfield, een singer-songwriter aangesloten bij het Amsterdam Songwriters Guild. Hij heeft met zijn optredens tijdens de Popronde en bij DWDD niet alleen de harten van Amsterdammers veroverd, maar ook ver daarbuiten. Case Mayfield kan echt de personificatie van singer-songwriter worden genoemd. Wanneer zijn nieuwe gitaar, waar hij zo trots op is en een maand lang voor op water en droog brood moet leven, niet versterkt, speelt hij zonder blikken of blozen het nummer At All akoestisch. De gevulde grote zaal van Paradiso krijgt hij zonder moeite muisstil. Vervolgens nodigt hij iedereen uit om te ervaren wat het is om in Paradiso op het podium te staan voor het folky nummer Where To Throw The Stone. De hele zaal helpt mee met de beat en zo laat Case zien dat je echt niet per se een band nodigt hebt.
De volgende singer-songwriter heeft een speciale gast meegnomen voor het optreden. Tamar Lewis draagt namelijk de nieuwe generatie voor GPvNL met zich mee. Ook met haar behoorlijke buik, en op hakken, staat zij op het podium alsof het niks is. Een hele zoete, zachte en zuivere stem heeft deze mooie vrouw. Met sterke, poëtische liedjes van een hoog niveau. Bij Tamar Lewis is het hele pakket van singer en songwriter compleet. Al heeft Tamar niet het beste accent in het Engels, ze kan haar liedjes heel mooi overbrengen en straalt een kalmte en zelfverzekerdheid uit wat je tot rust brengt.
Last but not least is het aan Enlery Mayfield om alles uit de kast te halen. Met drie zangeressen, een gitarist, bassist en drummer erbij is het ook met deze act de vraag of dit nou nog wel singer-songwriter te noemen is. Maar bij het ontbreken van een categorie in soul en r&b mag Enlery het publiek trakteren op zijn fijne stem en slicke moves. Hij mag dan klein van stuk zijn, maar hij is groot in zijn kunsten. Deze jongen beheerst het gehele scala van performance: een hele natuurlijke, gemakkelijke manier van bewegen, zingen en entertainen.
En voordat je er erg in hebt, hebben we alle kandidaten al weer gezien en zijn we bijna vier uur verder. Om de jury de tijd te geven om de laatste indrukken mee te nemen en de stemmen van de publieksprijs te verzamelen, vermaakt Eefje het publiek. Als winnares van vorig jaar, weet zij maar al te goed hoe dat laatste moment voelt. Ook Lucky Fonz III, die in 2006 de gelukkige winnaar was en vorig jaar nog presenteerde, probeert op zijn manier de spanning te breken. Met zijn humor en zijn lieflijke sulligheid verovert hij de harten van de meisjes, maar zelfs hun vaders.
Na een hele middag vermaak van hoog niveau is het moment dan echt daar: de prijsuitreiking. In vogelvlucht gaan we er doorheen en is het juichen aan Case Mayfield met de publieksprijs; Geronimo Latumeten, als beste muzikant en Nicole Bus, die zichzelf winnares van de Grote Prijs van Nederland, categorie singer-songwriter mag noemen. Nog één keer vandaag laat zijn haar stem horen. Het feest gaat nog wel even door, ook in de coulissen.
Op naar volgend jaar; naar nieuwe gezichten, nieuwe artiesten, naar nieuw talent.
Gezien: Grote Prijs van Nederland, Finale singer-songwriter, Paradiso, 11 december 2010