Dat Eklin opent mag wellicht als verassing gelden, immers is dit van alle acts wellicht de band waar we dit jaar het meest van kunnen verwachten. Met (ex-)leden van Adept en Bonne Aparte kun je haast zeker een goede show van dit vijftal verwachten. Laagje voor laagje worden fijne drones, groovende bassen en drums, scherpe gitaargeluiden en de prachtige slepende stem van de zangeres subtiel bijeengevoegd tot psychedelische pareltjes. Daar wordt iedereen eens goed bij de strot gegrepen. Een betere opening lijkt ondenkbaar.

Of het dan aan Toman ligt dat hun optreden minder sterk overkomt, valt te betwijfelen. De Gentse vijf maken experimentele indie met een flinke portie postrock zoals bands als Broken Social Scene en Do Make Say Think. Ze zetten een strak optreden neer, waar weinig op aan te merken is. Toch mist de constant doorrazende groep subtiliteit, waardoor de groep verzuimt het hele optreden spannend te blijven. Zonde, want deze enthousiastelingen zijn erg goed op elkaar ingespeeld.

Of Eva Braun goed op elkaar is ingespeeld, is haast bijzaak. De formule van dit Amsterdamse noise/punktrio is simpel: zo snel en veel mogelijk valse akkoorden aan slaan en een gezicht trekken dat uit zijn voegen barst van walging en verdriet. Is het niet erg dat je af en toe te laat komt? Daar denkt zangeres Britt heel anders over, aan haar gezichtsuitdrukking en peinzende klaagstem te bemerken. Stille kracht is drumster Judith, die constant strak en inventief drumt, maar vanwege de springende en klagende zangeres niet altijd opvalt. Eva Braun zou op meerdere festivals niet misstaan als opkikker.

Even flitsend als Eva Braun is de garagegroep ET Explore Me. Waar de naam vandaan komt? ‘Een van de leden liep onder de invloed van drugs over het strand, keek naar de hemel en riep: ...’ ET Explore Me, dus. Het Noord-Hollandse trio speelt oldschool garagerock met een punkflavour door de doorlopende bas. Een show geeft het trio zeker. De zanger klimt in de balustrade, laat mensen meezingen en op zijn orgel spelen. De groep bediend elke liefhebber van sixties en seventies garagerock op zijn wenken.

Tijs Delbeke is het multi-instrumentale talent dat nu solo met de band Sir Yes Sir zijn slechts derde optreden geeft. Dat hij een druk muzikantenleven heeft, kun je wel stellen: hij speelt onder meer met dEUS, Louisa’s Daughter en SOPHA. Drums, trombone, viool, toetsen, noem het maar op. De vraag is dan ook of Tijs (nu zingend met gitaar) niet beter solo op het podium had kunnen staan. Waar is de chemie van deze bombastische indierockband? De bandleden kijken niet naar elkaar op of om, zijn als los zand. De bedoelingen zijn duidelijk en de potentie is er ook zeker, zo is te horen op plaat. Live blijkt dit dan toch een ander verhaal te zijn, waardoor de afsluiter precies het tegenovergestelde doet als de opener.

Gezien: Sonic Connections dag 1, donderdag 1 april 2010.