Vanavond is er een verjaardagsfeestje in het Wilhelmina Pakhuis en voor deze gelegenheid staan de vrienden van de Rock Supplies op het podium. Er hangt een klein bordje boven de bar, ‘Unox Rockworst voor 2 euro’. De kaarsjes branden en complimenteren het bluesgepingel dat uit de speakers te horen is. Vorige week heeft The Jig in de Paradiso opgetreden als naprogramma van de uitverkochte soul koningin Sharon Jones and the Dap-Kings, trots vertelt Niels (drummer The Jig) dat het een fantastische avond was: “De zaal was vol! Het blijft spannend om op te treden voor een onbekend publiek.” The Pusher Man galmt uit de versterkers. “Funk blijft een moeilijk genre, je moet ervan houden. Mensen willen toch graag een frontman/woman op het podium zien als aanspreekpunt, dit is dan de zanger, als je dit als band mist moet je die leegte opvullen met iets anders,” en voor The Jig zijn dit de drie blazers, Joep (trompet), Koen (baritone sax) en Jeroen (tenor sax) die als Pointer Sisters het podium grooven.

Nazca Lines is eerst aan de beurt. Deze Amsterdamse rockformatie bestaat sinds 2003 en staat vanavond voor het eerst met een nieuwe zangeres op het podium. Ze zingt subtiel maar krachtig mee en ligt precies goed onder de stem van Tjarko, de zanger en gitarist. De eerste nummers die ze spelen hebben een rockabilly, rock-’n-rollgevoel, overvol stevige jaren 60-invloeden, met lekkere basloopjes en gitaarklanken in de opmaat. Echte roadmuziek. Gitarist Irmo soleert wild en ongetemd, terwijl Reinier met strakke drumslagen (en een slof Camel naast zijn drumstel) het geheel samensmelt. Hun repertoire lijkt te transformeren van stevige rock naar een minder ontembaar surfgeluid – de Nazca Lines is er zeker in geslaagd de avond af te trappen. De volgende paar nummers zijn meer easy listening ballads en hoewel het publiek in de gebruikelijke voorzichtige kring om het podium heen staat wordt er genoten van de noten, er wordt zelfs meegezongen. De muziek van de Nazca Lines heeft iets weg van alle tijden, van Ten Years After tot Pearl Jam, blues tot rock, surf en ballads. Ze sluiten af met een explosieve rocker en het publiek wordt getrakteerd op een onverwachte drumsolo van Reinier voor de laatste maat.

Na een korte pauze klimmen de zeven strak in pak gekleden mannen van The Jig op het podium. Deze formatie lijkt hun instrumenten te veranderen; de blazers in de vocalen, de bas als percussie – om de beurt, één instrument na de ander, grijpen de muzikanten de kans om de sterren van de hemel te soleren. Het zijn echte cool cats en zelfs voor mensen die niet thuis zijn in het funkgenre is het moeilijk om stil te staan. Hun muziek is een verhaal, een ervaring, ieder instrument spreekt haar eigen taal en hier zijn geen woorden voor nodig. “Het klinkt natuurlijk alsof het allemaal vanzelf gaat, maar we hebben een ritmesectie achter ons dat wil je niet weten!” -  drummer Niels is de rode draad en houdt met zijn strakke maten het samenspel onder controle terwijl bassist Arry en gitarist Bas een fantastische harmonie creëeren, als een gesprek spelen ze in op elkaar en ze hebben de tijd van hun leven. The Jig is een soort term geworden waar ze mee spelen in nummers als ‘Jig It!’, ‘Doing The Jig’ en ‘Jiggle Tiggle’ en het publiek jiggt mee. Tegen het einde van het optreden aan lopen de blazers het publiek in en er ontstaat een soort polonaise, ze staan nonchalant op de dansvloer en blijven funky doorspelen. Er wordt gedanst, geschreeuwd, gesprongen en gezongen, ze spelen ongeveer dertien nummers en het is allemaal veel te snel voorbij.

Gezien: The Jig en Nazca Lines, Wilhelmina Pakhuis, 24 april 2010.