Pakhuis Wilhelmina is redelijk gevuld om de toekomst van de Amsterdamse popscene te aanschouwen. In een drie uur durende show krijgen zes bands de kans om zich te presenteren aan het Amsterdamse publiek en om een felbegeerde ticket voor de halve finale te bemachtigen.

 

Ideale opener van de avond is Channah. Haar radiovriendelijke pop in de stijl van andere vrouwelijke artiesten als Kate Nash en KT Tunstall zorgen voor een goed begin van deze vierde voorronde. Zangeres Channah heeft een fijne stem die perfect aansluit bij de ongecompliceerde popdeuntjes die haar degelijke begeleidingsband neerlegt. Haar (enigszins verlegen) podiumpresentatie komt bijzonder oprecht en ontwapenend over, het wordt haast onmogelijk om niet gevangen te worden door het charme van Channah. Hoogtepunten als het kleine, lieflijke 10.000 Lovers en het ongecompliceerde What Life Is bewijzen dat ze ook nog eens pakkende liedjes kan schrijven.

 

Het contrast met de lieve, rustige liedjes van Channah kan niet groter zijn dan met de vreemde muzikale escapades van Pup Zavs Something Collective. Deze band proberen te vangen in een genre is onmogelijk. Het ene moment rockt Pup Zavs Something Collective hard en smerig om het volgende moment plotseling electro en dansbaar te worden. Voordat het publiek het doorheeft, gaan scheurende gitaarriffs over in de bizarre beats van de geniale toetsenist/sampler/elektronicamagiër. Dat de drummer ook nog eens geregeld achter zijn drumstel vandaan komt om tweede gitaar te gaan spelen werkt extra verassend. De verveelde zang lijkt op Pavement maar voor de rest is deze band volstrekt uniek. Pup Zavs Something Collective is vreemd en bizar maar tegelijkertijd catchy en opwindend.

 

Ook Digifunck maakt electro, zij het op een heel andere manier dan de vorige band. Waar Pup Zavs Something Collective origineel en verassend was is Digifunck voorspelbaar en afgezaagd. Bovendien zijn de galmende eighties synths en orgeltjes even fout als een te ver losgeknoopt overhemd. Als de teksten dan ook nog eens niet verder komen dan “I’m so stoned to the bone” dan is het geheel wel erg karig. Op een loungetent aan het strand in Bloemendaal doet deze muziek het misschien wel goed maar tussen de andere bands komt Digifunck erg gedateerd over.

 

De stoerste frontman van de avond is zeker die van Powerplant. De zanger gaat als een bezeten houthakker zijn keytar te lijf en krijgt het tegelijkertijd voor elkaar om een kopstem op te zetten als Ian Gillan van Deep Purple. Door de psychedelische rock van Powerplant lijkt Pakhuis Wilhelmina even te veranderen in een smerige concertzaal in het San Fransisco van de jaren ’70. Geweldig.

 

De grootste aanhang van de avond is van Mindfrost. Door de meegekomen fans is het voor het podium plots bomvol. Waardoor deze band zo’n fanbase heeft weten op te bouwen is onduidelijk. De zware, slepende hardrock die doet denken aan bands als Placebo en Evanescence is namelijk behoorlijk voorspelbaar. Mindfrost neemt nergens even gas terug en daardoor ligt dit optreden erg zwaar op de maag.

 

Ook afsluiter Hoover! heeft nog nooit gehoord van een stapje terug doen. De band pretendeert alternatieve rock te maken maar in feite is de set van Hoover! twintig minuten lang niets dan beuken. De band is op zich wel strak en goed op elkaar ingespeeld, maar blijkt geen fijne afsluiter van een avond live muziek. De reactie van het stukgeslagen publiek is dan ook lauwtjes.

 

Na een lang juryberaad wordt Pup Zavs Something Collective, terecht, uitgeroepen tot winnaar van de avond. Gelukkig kiest stichting GRAP met haar Amsterdamse Popprijs ervoor originaliteit te belonen op deze geslaagde avond in Pakhuis Wilhemina.