Marien Dorleijn is een geweldige liedjesschrijver die eerder de Grote Prijs van Nederland categorie Singer/Songwriter won en Caesar verliet om zich volledig op Moss te richten. De critici applaudisseerden luid bij het debuut The Long Way Back van britpopformatie Moss, maar het grote publiek bleef achter. Na tweeënhalf jaar opnames op een Engelse boerderij zijn de verwachtingen voor Never Be Scared/Don’t Be A Hero hooggespannen. Wie de wat brave liedjes van dit eerste album verwacht, is echter gewaarschuwd: Moss gooit het met de opvolger namelijk over een andere boeg.

Daarom in het eerste nummer Never Be Scared geen Fender Rhoads piano, maar een rauwe synthesizer. Evengoed is het nummer een typisch Britpopliedje, onder meer door de tweestemmige harmonieën. Evenals op debuut The Long Way Back is hier de invloed van de Engelse bands uit de jaren ‘60 en ‘70 te horen.

In het bijzonder is de drive van de band veranderd. De nummers zijn wegens het ogenschijnlijk simpele ritme en de lopende bas perfect geschikt voor een lange rit over de snelwegen. Met The Comfort scheur je met 140 over de Amerikaanse highway. Er worden terloops dingen aan de nummers toegevoegd. Een compliment in het speciaal voor bassist Jasper Verhulst, die met ontzettend inventieve partijen de boel bij elkaar houdt.

Never Be Scared/Don’t Be A Hero klinkt door de zweverige zang en de lange noten van de synthesizer en gitaar zeer psychedelisch. Voeg hier de simpele, doorlopende ritmes en de Lennon-achtige stem van Dorleijn aan toe, en weer komt de adoratie voor - de laatste albums van - die ene band om de hoek kijken. De gelijkenis bij Silent Hill en het in een ultiem eindschot eindigende I Like The Chemistry is enorm.

Maar Moss is alles behalve een schaamteloze rip-off van The Beatles. Duidelijk is dat er goed naar de band is gekeken, maar alles wat de band zo goed maakte, is op eigen wijze ingevuld. De leden van Fleet Foxes zouden zomaar jaloers kunnen worden op de loepzuivere harmonieën in Sing Along en mooie klanken van de toetsen in I Apologise (Dear Simon). New Arms en Apparatos zijn eerder new-wave tracks te noemen dan britpop tracks. The Brick Moon zou zelfs op de gitaargeoriënteerde eerste twee albums van Editors kunnen. De nieuwe gitarist Michiel Stam komt hier goed van pas. 

Never Be Scared/Don’t Be A Hero staat overvol geweldige, inhoudelijk zeer sterke nummers. Als één van de weinige Nederlandse bands weet Moss een plaat met een internationaal geluid af te leveren. Never Be Scared/ Don’t Be A Hero weet zich zowel door het eigen geluid als door de hoge replaywaarde – er valt ontzettend veel te ontdekken in de nummers – te onderscheiden. Dus nog maar eens op de replayknop drukken.