Het leven van een beginnende band gaat niet altijd over rozen. Schimmige zaaltjes, lange nachtelijke uren, nooit genoeg geld en altijd weer de vraag of er überhaupt wel mensen naar je komen kijken. Het lijken misschien luxe problemen, maar doe het maar eens week in, week uit.

Met een te kleine auto volgepropt, een slecht leesbare routebeschrijving en met een drummer van twee meter zeventien over je schoot op weg naar weer een uithoek in Nederland.

Elk weekend scheurt er zo een klein Chinees leger aan muzikanten over de Lage Landsche wegen. En alleen maar omdat elk van deze muzikale polder-Bono’s zeker weet dat zijn of haar muziek de wereld zal veranderen.

Amsterdam - Rotterdam

Ergens in de buurt van Rotjeknor was ik met een veelkoppige Mokumse band mee. Ze zouden meedoen aan een 'prestigieuze' muziekwedstrijd. Aangekomen in een kil hotel, bleek er een mini podiumpje te zijn opgebouwd in het restaurant van de slaapflat. Hier mochten zij tijdens de eerste gang van het diner twintig minuutjes hun kunstje doen.

Gelukkig waren alle leden van de Tetris-generatie en paste alle acht muzikanten, na wat draaien en roteren, precies. De accordeoniste zat weg gestopt tussen het drumtoestel en hoorde enkel de bekkens. De gitarist voelde de strijkstok van de viool dreigend in zijn rug. Jeuk aan de grote teen van de bassist en het hele kaartenhuis zou instorten.

De organisatie keek tevreden toe.

De eerste hap is nog lekker

Verveeld keken de gasten op van hun minimalistisch opgemaakte bord. “Wie had het geluid zo hard gezet?” “Dit was toch geen vijf-gangen muziek!” De band worstelde zich door de twintig minuten durende set. Na afloop applaudisseerde slechts de jury gematigd.

De band was als eerste en het lange wachten op de uitslag kon beginnen.

Een paar uur, een te dure maaltijd en een lichte uitzichtdepressie later was het tijd voor de uitslag. De jury was unaniem. De prijs ging overtuigend naar de blanke Zimbabwaanse monotoon trommelaars met hun luidkeels mee schreeuwende Noord-Afrikaanse buikdanseres. Uiteraard.

Het oordeel over de Amsterdamse band was voor hen ook duidelijk; er was te weinig beweging en dynamiek op het podium. De geitenwollen sokken jury vond het wat statisch.

Met een lichte zenuwtrek onder de ogen mocht de groep weer in de te kleine volgepropte auto met een slecht leesbare routebeschrijving en de twee meter zeventien lange drummer op schoot richting hoofdstad.

Soms moet je als beginnend bandje even door de zure appel heen bijten!

Wordt vervolgd.