Lichtjes gebogen met zijn bruin leren jack stond hij achter bij de bar. Op het podium rockten de mannen van The Gaslight Anthem. Zijn getekende gezicht leek in de schemer, met een beetje fantasie, op die van Lou Reed. Hij keek stilletjes naar het optreden daar voor hem in de zaal die hij mede had opgericht. Ik in mijn T-shirt stond daar ook, want zo hoort dat als je in de muziekwereld werkt. Achter bij de bar met een biertje.

Ik vroeg hem of het een beetje goed ging met de Melkweg en hij keek me een beetje nors aan. In 2008 brak de MW alle bezoek- en verkooprecords en leek er geen einde te komen aan de stroom van muziekliefhebbers. Maar de laatste maanden, tja… financiële crisis. Tours werden gecancelled en de zalen stonden meer leeg dan goed voor ze was. En dan was er ook nog de concurrentie. Met de Paradiso kwamen ze er nog wel uit. Maar die bierhal daar in Zuidoost. De “grote” acts kiezen niet meer voor sfeer en traditie. De managers kijken alleen nog maar naar hoeveel mensen je kwijt kan. Hij zei het niet letterlijk maar alles aan hem straalde het uit.

HMH

Vanaf de eerste keer dat ik naar de Bijlmer was afgereisd om een concert bij te wonen heb ik een kleine aversie tegen de BeerBox. Echt een goede reden heb ik niet hoor; het is de locatie, de (gebrekkige) sfeer, de naam, de muntjes, het on-Amsterdamse publiek.Het feit dat je bijna niet thuiskomt na een concert, laat staan dat je laveloos naar buiten wordt geveegd omdat je het succes van het optreden nog even met wat vrienden wilde vieren tijdens de aansluitende dansavond.

Daarom loop ik al een tijdje met een briljant idee: als de Paradiso en de Melkweg nou een afspraak maken met de HMH. Ze boeken een topartiest, die speelt dan eén avond aan de Arena Boulevard, de kaartjes zijn te koop voor heel Nederland. Lekker met de auto naar Amsterdam, parkeren onder de zaal, beetje polonaise en bier smijten net als in de plaatselijke bierschuur. De andere avond een gig in een van de twee onvervalste Mokumse poptempels in het hartje van Amsterdam. Kaartjes uiteraard alleen te koop voor inwoners van de hoofdstad. Iedereen zou er baat bij hebben, de muziek is terug in het centrum, gedeelde kosten, meer bezoekers, het zou een prachtdeal zijn.

I have a dream

Ik stootte dé man met het jack aan, welk een beter moment dan nu om in kleuren en geuren mijn idee uit de doeken te doen. Met veel armgezwaai vertelde ik mijn plan. Over de mogelijkheden, het succes en hoe Amsterdam weer zal rocken.

Als iemand mij zou begrijpen, moest het deze oude rocker wel zijn. Eén der laatste mohikanen onder de oprichters van de Amsterdamse muziekscène die nog daadwerkelijk aan de touwtjes trekt. Ik hervatte mijn masterplan en na tien minuten vol rooskleurige toekomstvisies aangevuld met pelgrimstochten langs de grachten en veel, heel veel superlatieven rondde ik mijn verhaal af. The Gaslight Anthem sloeg het laatste akkoord en ik keek verwachtingsvol opzij, het applaus voor de band voelde als een warme deken.

“Misschien is dit niet het juiste moment om het over de structuur van de Melkweg te hebben,” hoorde ik mijnheer Reed vriendelijk zeggen.

Lou gaf me een schouderklop en liep weg. Mij achterlatend met mijn biertje en het uitizht op de achterkant van het bruin leren jack. Hevig teleurgesteld voegde ik mij weer bij rest van de muziekliefhebbers daar achter bij de bar, fluisterend tegen iedereen die het wilde horen:

"Geniet er maar van, volgend jaar staat The Gaslight Anthem in de HMH."