Weinigen zullen het antwoord weten op de vraag wat de hoogste notering is die Athlete ooit heeft behaald in de Britse albumchart. Welnu, het album Tourist haalde in 2005 de nummer een-positie in Groot-Brittannië. Aan de andere kant van de Noordzee heeft de band uit Londen het nooit echt goed gedaan. Het optreden dat Athlete gaf op Lowlands dateert alweer van vier jaar geleden. Een maand daarvoor stonden ze in het voorprogramma van U2.
Vier jaar na het optreden op Lowlands is de trouwe fanschare geconserveerd gebleven: vanavond staan de heren in een uitverkochte Sugar Factory.
Athlete opent hun show met Superhuman Touch, de eerste single van hun laatste cd Black Swan die nu twee maanden uit is. Ze zullen het zelf in alle toonaarden ontkennen, maar de gelijkenis van dit nummer met You Get What You Give van jaren negentig eendagsvlieg New Radicals is schrikbarend. Het publiek is meteen warm.
Na het applaus volgt You Got The Style van het eerste album Vehicles & Animals. Het is een voorbode voor wat de rest van de avond volgt: een opeenstapeling van goed samengestelde, maar voorspelbare popliedjes. De teksten gaan onder meer over het vaderschap van zanger Joel Pott en worden gezongen over arrangementen die veel weg hebben van bijvoorbeeld Snow Patrol. Ondanks de versterking van tweede gitarist Jonny Pilcher bij liveoptredens is Athlete geen typische gitaarpopband. Het keyboardgeluid is evenzeer op de voorgrond.
Na vijf nummers neemt zanger Joel Pott de tijd om het titelnummer van hun jongste vrucht Black Swan aan te kondigen. Het doodstille publiek luistert met ingehouden adem. Pott heeft de hele zaal aan zijn lippen en blijkt een charismatisch frontman. De andere bandleden spelen geen hoofdrol, maar staan strak en met beleving op het podium. De setlist bestaat voornamelijk uit ballade-achtige nummers die zo nu en dan een hoog meezinggehalte hebben.
Dan is het tijd voor een intermezzo waarbij Pott driftig op een pauk slaat. Een welkome afwisseling die de onbewuste spanning een beetje doorbreekt. Een concertbezoeker die tijdens een optreden eigenlijk niets anders te doen heeft dan glimlachend meeknikken op de maat, gaat namelijk zoeken naar foutjes, oneffenheden, allicht iets bijzonders of opmerkelijks. Athlete is veel te professioneel om zoiets aan het oppervlak te laten komen. De band weet waar deze mee bezig is en laat niets aan het toeval over.
The Getaway van het laatste album is het leukste nummer van de avond. Het helaas alweer niet bijster originele oho-oho-oh-stukje aan het eind van het nummer wordt tot in perfectie ten gehore gebracht. Werkelijk het hele publiek staat enthousiast mee te schreeuwen. Hét moment voor de band om het podium te verlaten, zodat het publiek nog even kan doorgaan. Een toegift blijft niet uit. Athlete laat na drie extra nummers, afgesloten met het wonderschone Wires, een tevreden zaal achter als ze het podium definitief verlaten.
De een kwalificeert Athlete als gelikt, foutloos, wellicht zelfs als beste in zijn genre, de ander vindt het saai en voorspelbaar. Degenen die een kaartje hebben gekocht voor dit concert hebben het gelijk aan hun zijde. Mensen die houden van dit soort compromismuziek komen vanavond niet bedrogen uit. Athlete kent geen vijanden, daar is hun muziek veel te toegankelijk voor. De vraag is wanneer Nederlandse radiostations dit gegeven eindelijk oppikken, want het is een schande dat wat Snow Patrol en Keane wel voor elkaar kregen, Athlete vooralsnog niet is gelukt.
Gezien: Athlete, Sugar Factory,16 oktober 2009