Eind oktober kwam No 9 van Wende Snijders uit. Voor het eerst een cd met Engelstalig repertoire, waarvoor zij alle nummers zelf heeft geschreven. Bij deze cd hoort een clubtour, waarvan het eerste optreden in Paradiso is. Voor het eerst een ‘staande ovatie’ vanaf het eerste nummer.
Wende Snijders betreedt het podium van de voormalige kerk in een ingetogen donker gewaad, omringd door rook. Ze begint mysterieus; zwoel dansend, in rook gehuld, weinig licht, slechts een silhouet. Het mysterie van haar eerste Engelstalige tour. Ze ziet er prachtig uit. De hele band ziet er spectaculair uit, allen geheel in zwart gekleed. Op de achtergrond staan lampen die lijken op grote kaarsen.
Dan begint het nummer Sunday Morning. Inspiratie voor dit nummer komt van een Afrikaanse kerkdienst die Wende bijwoonde, waarbij een vrouw opstond en ging schreeuwen. “Beangstigend, maar het hoorde blijkbaar bij het ritueel”. Het publiek krijgt daar vanavond een kleine indruk van, met het geschreeuw op de achtergrond. Dit nummer in combinatie met Wende uitbundig dansend in haar gewaad en de hele setting op het podium zorgt ervoor dat Paradiso weer even kerk is en dat het biertje in de hand een beetje voelt als heiligschennis. Dan zegt Wende gelukkig dat dit wel erg theatraal was en dat dit natuurlijk niet kan in een club. Tijd voor wat luchtigers.
Tijdens het nummer Yes, We Can verwacht Wende wat hulp van het publiek. Dit dringt alleen net iets te laat tot het publiek door, waardoor het Yes, We Can in canon gebracht wordt. Het publiek krijgt nog een kans en haakt dan wel goed in. Met dit vrolijke nummer krijgt Wende de menigte wel mee.
Voor de liefhebbers is het dan zover. Een nummer waarvan ze had beloofd het niet meer te zullen spelen, maar waar iedereen toch altijd stiekem op hoopt: Au Suivant. Niemand in de zaal die deze klassieker van Jacques Brel niet kent en de woorden Au Suivant worden dan ook luidkeels meegezongen. Wende vraagt of het publiek ook zo zou willen zingen en dansen op het volgende nummer, de single van haar album, Roses In June. Dit nummer is duidelijk al bij het merendeel bekend en dus wordt braaf aan Wende’s verzoek voldaan.
De set is erg afwisselend, dan weer up-tempo, dan weer langzaam – misschien iets te afwisselend, maar dat is een kwestie van smaak. De nummers slaan allemaal erg aan. Het is duidelijk dat Wende normaal gesproken theatertours doet, ze weet de aandacht als geen ander vast te houden.
Tijdens het nummer Break My Heart pakt Wende halverwege haar gitaar erbij. Eén akkoord en één loopje. “Dat noem ik nog eens gitaar spelen!”, zegt ze sarcastisch aan het eind van het nummer. Dan begint een van de gasten hard te schreeuwen dat het ‘bagger’ is. “Je kunt ook weggaan”, antwoord Wende scherp, waarop het publiek luid begint te juichen. “Je moet ergens beginnen.” Ze laat zich hier niet door uit het veld slaan.
Voor de toegift doet Wende nog een poging, maar besluit halverwege het nummer dat a capella ook best mogelijk is. De band komt terug voor nog een laatste nummer onder begeleiding. Dan sluit het gezelschap af met een buiging, dat stukje theater blijft erin. Als de show in het theater was geweest, had Wende Snijders deze avond zeker afgesloten met een staande ovatie.
Gezien: Wende Snijders, Paradiso, 5 november 2009