De aftrap van het bevrijdingsfestival, editie Amsterdam, wordt verzorgd door de lovely Jenny Lane. De voormalige achtergrondzangeres van onder andere Anouk heeft nu zelf drie achtergrondzangers bij zich en pop-rockt er à la Anouk op los. Jenny’s veelzijdige stem overstemt bovendien zonder probleem de andere instrumenten en met haar Katy Perry-achtige retro-look lijkt ze het signaal te geven klaar te zijn voor het bestormen van Neerlands popcharts. Enige nadeel: niet alle nummers spreken evenzeer tot de verbeelding. Aangezien Jenny nog bezig is met de opname van haar debuut album, is dat begrijpelijk. En dus wachten wij in spanning af.
De viermansband The Benelux moet het met opvallend minder publiek doen dan Jenny Lane. Misschien komt het door de regen, misschien doordat Jenny Lane al een vaste fanbase heeft die zich na haar optreden al heeft teruggetrokken. Hoe het ook zij, het lijkt onwaarschijnlijk dat het publiek is afgeschrokken door The Benelux zelf. De band laat een ritmische mix van electro-house-rock met jazzy ondertoon horen die vaak nét niet snel genoeg is om op te dansen. Doordat bovendien de vocalen tijdens het optreden schaars zijn, ontstaat er een sfeer van uitgestelde suspense. Het gevaar hiervan lijkt wel te zijn dat de gemiddelde voorbijganger niet direct door de muziek gegrepen wordt. Een beetje zoals de mist, je kunt er gewoon doorheen lopen, maar je mist toch wat als je je niet overgeeft aan de sfeer van het wazige fenomeen.
Capacocha is de eenmansband van Capa, het alterego van René Beerens. Capa zingt, speelt gitaar en toetsen en programmeert ook zelf zijn thrashy electro rock ‘n roll. Hij begint zijn dansbare funky rock op het Museumplein in de stromende regen, maar weet zichzelf te troosten met de woorden: “Gelukkig staat heel Amsterdam voor me”. Deze ironie is slechts van korte duur, want op dat moment verschijnen meer bezoekers die meteen gretig meedansen. Inmiddels is de regen gestopt en is er een drietal flamboyante (schaars)geklede danseressen op het podium geklommen, dat het geheel enigszins opfleurt. Erg dada. Op zich een goede zet, want ook al bespeelt Capa alles zelf, de kwaliteit laat vaak te wensen over. De gitaar staat zo gestemd dat simpelweg met één vinger een akkoord gespeeld kan worden. De toetsenpartijen komen niet veel verder dan korte simpele deuntjes, of een vlakke hand die enthousiast op het elektronische klavier belandt. De zang lijkt meer op een metal grunt, maar ach, dit deert het toegestroomde publiek allemaal niet. Zij dansen er lekker op los.
Bl3nder staat voor de samenwerking tussen bijna-voormalig Osdorp Posse-lid Def P en het Bas van Lier trio. Vorig jaar stonden ze op de Uitmarkt en aanwezigen in het publiek laten weten naar aanleiding van dat optreden fan te zijn geworden. Bl3nder staat ook voor het samensmelten van up-tempo jazz en hiphop. Deze combinatie is natuurlijk niet nieuw, maar Bl3nder blijkt als geen ander de ruige, rebelse oorsprong van beide muziekstijlen begrepen te hebben. De heerlijk eerlijke teksten van Def P in het jasje gegoten van uitstekende jazz, zorgt voor een onovertroffen live ervaring. Def P bleek bovendien de jazz etiquette door te hebben en trekt zich vrijwel elk nummer een keer terug om drummer, contrabassist en/of toetsenist ongestoord hun gang te laten gaan, solo improvisaties incluis.
Direct na het licht erotische spektakel op het hoofdpodium van Ellen ten Damme en Isis mag Paulusma op het Popcastpodium het inmiddels natgeregende publiek opwarmen met zijn ingetogen liedjes. Langzaam, na een fraai tweestemmig gitaarintro, bereikt de rustige stem van zanger en gitarist Jelle Paulusma het publiek. Als in een trance speelt de band, bijna jammend, repeterende akkoorden met wiebelige solo’s om vervolgens weer gas terug te nemen met Crosby, Stills and Nash-achtige meerstemmigheid. Het publiek vindt het allemaal te gek. Daar zwalkt een bijna vallende dronken zwerver in harmonie met dansende, duidelijk zichtbare fans. Dan wordt het feestje ruw verstoort door een uitvallende PA. “We hebben ’t voor weer elkaar gekregen in Amsterdam”, grapt Paulusma. Zodra alles weer werkt is direct de sfeer weer terug en deze lijkt zelfs uitbundiger. Net als de regen.
Na een dag van regen en kou druipen de meeste bezoekers rond dit tijdstip af. Ook de aanwezige horeca is al bezig met het afbreken van de kraampjes. De hoofdrolspeler van de dag gaat onverminderd door: de regen. Net als Aux Raus, de laatste act op het Popcastpodium, alleen gaat deze nog een stap verder. Er worden letterlijk geen doekjes omgewonden, de plasser van zanger Bastiaan Bosma is meermaals duidelijk de blikvanger. De gabberpunk van dit duo – kompaan Luuk Bouwman speelt rockgitaar – slaat vanaf het begin direct aan bij de aanwezige dertig man publiek. Als een zenuwachtige kikker stuitert de zanger van links naar rechts over het podium. Inmiddels blijven uit nieuwsgierigheid steeds meer mensen staan, waarna Bosma maar besluit dat een stagedive nu wel gepast is. Wat na het eerste nummer nog niet lukte, krijgt de zanger inmiddels wel voor elkaar: ”Ik wil die handjes zien.” Ook de broek gaat weer uit en de microfoon verdwijnt zelfs in zijn achterste. De snelle beats, de dissonante klanken en de rauwe gitaar; het publiek lijkt er geen genoeg van te kunnen krijgen. Keihard hakkend en lachend in de regen wordt hiermee in de hoofdstad onze vrijheid gevierd.
Gezien: Jenny Lane, The Benelux, Capacocha,
Bl3nder, Paulusma, Aux Raus, Bevrijdingsdag Popcastpodium Museumplein, 5 mei 2009.