Daar zit je dan. In gesprek met producer Tom Trago naar aanleiding van zijn eerste album. En dan vertelt hij dat Voyage Direct eigenlijk niet dé Voyage Direct is. Dat komt nog. En dan vertelt hij ook tussen neus en lippen door over een rockband die hij wil beginnen. De muziek is er al, hij moet het alleen nog inzingen. "Zingen, dat heb ik nog nooit gedaan." Het is de titel van zijn eigenlijk-toch-niet-debuut die houvast biedt in zijn verhaal: Tom Trago die een constante reis maakt door muziek; vindt even zijn plek en gaat dan weer door op zoek naar de volgende. "Ik haal mezelf onderuit wanneer ik een bepaald punt heb bereikt, het moment dat ik nieuwe doelen stel waar ik me nietig bij voel."

Het begon met Tom Trago bij hiphop. Als hij op zijn dertiende een dj ziet draaien, zegt iets in zijn hoofd: dit is het. Hij schaft een platenspeler aan, snel daarna een tweede. "Ik wilde ervoor zorgen dat ik binnen een jaar kon rondkomen van draaien." En dat lukt. Hij is dan negentien jaar. Hij stapt op een gegeven moment van hiphop over naar house en vindt daarin snel zijn eigen sound; de toekomst van house bekeken door een discobal. En als hij samen met Yuri Cinnaman onder de naam Yuro & Trago 'even tussendoor' een technotrack, Primary Roots, maakt, resulteert dat in een uitnodiging van Carl Craig. Of ze eens willen langskomen in Detroit om samen wat muziek te maken. De afspraak staat, het is slechts wachten tot tijd een paar dagen vrijmaakt.

Tom Trago lijkt met een zekere souplesse zijn weg in de muziek te volgen, komt over als iemand die alles wel kan en bij wie alles ook lukt. Niet alleen in zijn producties en dj-loopbaan, die al snel de grens over gaat, maar ook in zijn podiumpresentatie. Hij is iemand die je onthoudt. Niet omdat hij zich zo opvallend kleedt - zijn hoedje daargelaten - of rare fratsen uithaalt. Het is zijn voorkomen. Die zelfverzekerde blik, de trots die hij uitstraalt, het gemak waarmee hij contact legt met het publiek. "Ik ben er trots op dat ik zo overkom. Maar er gaat veel werk achter schuil. Van een release kan ik nachten wakker liggen. Er zit veel bloed en zweet in."

"Op het podium vind ik wel dat je die uitstraling moet hebben. Schuld, spijt of angst vind ik niet belangrijk. Als je daar staat, moet je doen waar je voor bent gekomen en daarvan genieten. San Proper kan dat heel goed. Hij leeft intens, hij draait intens. Dan gebeurt het weleens dat iemand in tranen staat. Dat is een van de mooiste dingen, samen hard gaan op muziek. Zo'n moment komt voor mij dicht in de buurt van meditatie. Dat is voor mij iets heiligs."

De muzikale carrière van Tom Trago begon in zijn moeders buik. Tijdens de zwangerschap van haar zoon hoopte ze eindelijk de tijd te vinden om piano te spelen. Er kwam er een in de huiskamer. Ietwat vergeeld staat hij nu in de studio van Tom. Alleen hij heeft er uiteindelijk op gespeeld, op aandringen van zijn moeder. Op zijn achtste vond ze het tijd dat hij het zou leren. Hij leert "pielen onder begeleiding van jonge mensen", conservatorium studenten. "Ik was dus al langer bezig met muziek toen ik besloot om het zelf te maken. Het kwam niet uit het niets vallen, ik droeg bagage met me mee."

Tom Trago is dus meer muzikant dan producer. Maar Voyage Direct maakte hij grotendeels op de computer. "Niet alles, maar wel een groot deel. Dat zag ik als een uitdaging, het is de fase waar ik in zat. Ik ben zeker tevreden met het resultaat, maar het ging me slecht af. Het is een saaie en ook beklemmende manier van werken. Ik voel me dan minder muzikant. Op de laptop gaat het meer om het verslepen van blokjes, het is een soort ambtenaren werk. Iets waar ik absoluut niet in terecht wilde komen. Ik ben niet gestopt met studeren om alsnog vijf dagen per week naar een beeldscherm te staren. Dat heb ik nu wel gedaan, maar toch is het mijn doel om de laptop zo ver mogelijk uit mijn systeem te halen."

Sinds anderhalf jaar heeft hij zijn eigen studio, in het oude Volkskrant gebouw in Amsterdam-Oost. Het staat vol apparatuur. Een drumstel, synthesizers, gitaren, cd's overal en nergens, kasten vol platen, een rode leren bank waar spullen op liggen. Op een bureau zijn laptop, bureaustoel daarvoor. Een poster van Bob Dylan aan de muur. Sigarettenas in de stekkerdoos. "Ik kan nu eindelijk werk van ontspanning scheiden. Hiervoor werd ik wakker en zat ik meteen in mijn werk dat ik die avond daarvoor had laten liggen. Ik kon er moeilijk afstand van nemen, rust nemen en routine ontwikkelen. Dat lukt nu wel." Nu gaat hij iedere dag naar zijn studio, niet van negen tot vijf, maar van twaalf tot twaalf. Een kantoorbaan is het niet, maar toch wel een beetje. "Routine, rust, dat is belangrijk voor me. Dat heb ik onderschat toen ik jonger was. Ze helpen me meer dan rock 'n roll en anti-burgelijkheid."

Die routine kan ook doorslaan in obsessief werken. "Ik voel me schuldig als ik op een doordeweekse dag wakker word met een kater. Het is een naar calvinistisch gevoel, dat als ik te hard knal op een avond, ik tijd van mijn werk afhaal. Uitgaan en verrot voelen betekent niet kunnen werken. Een lange periode begaf ik me alleen binnen muzikale kringen. Alles draaide om muziek. Mijn vriendenkring is de afgelopen zes jaar flink uitgedund. Ik bladerde laatst door mijn telefoonlijst, ik wilde iemand spreken die ik nog van vroeger ken. Via Facebook zijn we weer in contact met elkaar gekomen. Hij heeft inmiddels een kind. Ik merk dat ik juist van die mensen veel kan leren, dat ik daar meer inspiratie vandaan haal dan bij de producer next door. De afspraak is er nog niet, maar het contact wel. Het is een begin."