In de laatste vijf jaar hebben enkele singer-songwriters de stap naar het grote publiek kunnen maken. De Grote Prijs van Nederland heeft hier een aanzienlijke rol in gespeeld. Winnaars als Roosbeef, Lucky Fonz III en Leine hebben de nodige bekendheid verworven en in het hele land zalen en festivals aangedaan. Ook dit jaar strijden dertig geselecteerde deelnemers om de eeuwige roem. Bitterzoet verwelkomt de eerste zes kwartfinalisten.

The Secret Love Parade opent het festival. Twee jonge vrouwen betreden het podium, één zingt achter een met een bloemetje opgefleurd houten orgeltje, de ander speelt luchtige gitaarpartijen. Vol overgave zingt zangeres Aino Vehmasto toegankelijke zonsondergangliedjes over liefdes en de maan. Waar er eerst nog minzaam gezongen wordt, gaat zij vervolgens luid jammerend met haar vingers tekeer op het toetsenbord. Elk liedje verrast op eigen wijze en live staat deze act als een huis.

Afgelopen maand stond Les Singes nog op onze clubavond en zette daar een sterke set neer. De Engelstalige Franse Pop & Roll komt het best tot zijn recht in de samensmelting van een zacht popliedje met rauwere gitaarpartijen. Juist deze liedjes ontbreken vanavond. Les Singes weet de aandacht van het publiek hierdoor niet genoeg vast te houden. Op het gebied van romantiek hebben andere acts vandaag simpelweg meer te bieden.

Folkzangeres Andrea Poppaea brengt de wereld pareltjes van songteksten. Eigenzinnige nummers over verre liefdes worden vertolkt door een stem die aan Anastacia doet denken. Faalpunt is de instrumentale begeleiding van Poppaea. Het eerste nummer werd zij goed begeleid door een vriend, om het vervolgens zelf te doen. Helaas komt de eigen begeleiding akelig tekort. De gitaar- en pianomelodieën kraken en piepen aan alle kanten. Al te vaak wordt de letterlijke snaar misgeslagen. Als zelfs de maat niet gehouden kan worden, is het duidelijk: Poppaea kan beter een vaste begeleider onder de arm nemen.

De van oorsprong Tsjechische Wotienke heeft al een aantal Nederlandse en Oost-Europese tours achter de rug. Haar voltallige jazzband bleef voor deze Grote Prijs thuis. Een mierzoete stem en dromerige pianoklanken dompelen de toeschouwer langzaam onder in een warm bad van dromen. Enkelen vergeten dat zij, hun mond wagenwijd open, de zangeres aan zitten te gapen. Maar zal iemand het ze kwalijk hebben genomen?

Kristina Hanses valt op als vreemde eend in de bijt. De in Zweden geboren Amsterdamse zingt op dezelfde sp(r)ook(jes)achtige manier, waar IJslandse artiesten zo bekend mee zijn geworden. De kinderlijke, bovenal onwerkelijke stem baant zich een weg door merg en been. De zangeres maakt zingend dromerige danspassen, geïnspireerd door bizar avant-gardisme. Het is dan ook even schrikken, zo net na een aantal brave acts. Toch krijgt zij het publiek vrij gemakkelijk mee, tot schijnbaar genoegen van de zangeres.

De eerste kwartfinale wordt afgesloten door de pas negentienjarige zangeres/gitarist Celine Cairo. De expressieve teksten laten, evenals de machtige stem, een uitstekende indruk achter. De bassist en strijker nemen op het eerste gezicht geen voorgrondpositie in, maar dragen ontzettend bij aan het creëren van de goede sfeer. Duidelijk is dat de liedjes sterk in elkaar zitten en zij van alle kandidaten het meest toegankelijk lijkt. Wel is het de vraag of de nummers origineel genoeg zijn en niet snel gaan vervelen.

Begin juli, nadat alle kwartfinales afgelopen zijn, zullen de halve finalisten bekend worden gemaakt.


Gezien: Kwartfinale Grote Prijs van Nederland (singer-songwriter), Bitterzoet, 4 mei 2009.