Breminale, Bremen DE, 2 juli 2009

Het is de warmste dag van het jaar tot nu toe (vet 30 graden) als we strak op tijd vertrekken vanuit Amsterdam. Op uitnodiging van Radio Bremen gaan we spelen op het befaamde Breminale festival. Een festival dat een soort kruising is tussen De Parade en Lowlands, met de nadruk op muziek. We moeten enigszins op tijd weg want er wordt van het optreden een live registratie gemaakt om later dit jaar uit te zenden op Radio Bremen. We zijn in verband met de soundcheck voor die opnames uitdrukkelijk verzocht om ons aan het tijdschema te houden. Off we go…

Met alle ramen wijd open zoeven we over de A1 en krijgen al na 60 km vette pech. Een remschijf waar onze bus al jaren mee sukkelt en die al tig keer zogenaamd gerepareerd is blijft plakken en begint te stinken en te roken. Hmm, das is nicht gut. Wie op de Wegenwacht wacht, wacht het langst en na twee uur kunnen we onze rit vervolgen, gelukkig wel met een schoongeblazen en los geklopte remschijf. Heeft die monteur toch maar weer mooi gefixt.

Stevig doortrappend op het gaspedaal komen we om 17.15 uur aan, “slechts” ruim een uur te laat. Een heel erg gezellig ogend festivalterrein geeft meteen een goed gevoel. Een crew van zes man sjouwt meteen onze spullen op het podium en na een soundcheck van nog geen uur staat zowel het podium-, zaal- als radiogeluid. Wat een vakmensen en een service, heerlijk! En dan nog niet eens verteld over de Turkse mama die ons heerlijk te eten geeft, waaronder een waanzinnige salade die we nog niet kennen, maar waar iedereen het recept van wil weten.

We hebben nog een leuke babbel met de aardige programmeur/radiomaker Volker (een legende in Duitsland, een soort Jan Douwe Kroeske op leeftijd) die vertelt als eerste Tom Waits in ’76 naar Europa te hebben gehaald maar dat niemand hem destijds kon waarderen, want men vond het maar een gorgelend drankorgel. Haha.

Onze Duitse agent Jens is er ook. Al jaren aan de telefoon en in emails gesproken maar nog niet eerder live ontmoet. Leuk.

Voor we er erg in hebben is het showtime. Een goed gevulde circustent staat smachtend op ons te wachten. Al bij de eerste noot weten we het, dit wordt een fijne. De enthousiaste response tilt ons naar een hoger plan. Onze brede set wordt enorm gewaardeerd en stuwt ons naar euforie. Er komen steeds meer mensen de tent binnen. Als onze vrienden en labelgenoten van Big Blind (die de dag erna op dit podium mogen spelen) vooraan bij het podium verschijnen kan het dak er kort daarna zelfs af. Gutsend van het zweet en stijf van de adrenaline duiken we na een set van anderhalf uur de backstage ruimte in. Nee, terug, nog twee toegiften doen. Wat een feest, we zijn kapot, maar willen wel – zoals we gewend zijn – de mensen persoonlijk spreken en CD’s signeren bij de merchandisestand. De koffer met CD’s is bijna helemaal leeg en we worden overladen met complimenten.

Als we even later bij zitten te komen bij onze kleedkamer/caravan komen onder andere de gasten van Big Blind er bij zitten en gaan we drinken. Ook dit wordt een feest. Als het ergens na middernacht is blijkt dat het festival zo’n beetje op z’n eind loopt besluiten en we maar eens in te gaan checken bij ons Hilton hotel. Een deel van het gezelschap besluit nog even een duik te nemen in de Weser en een ander deel verkent het zwembad van het Hilton. Waar ze natuurlijk meteen uitgekickt worden door de hotelmanager want ’s nachts is dat officieel natuurlijk dich Na nog een korte nazit in een van de kamers is het welletjes geweest en gaan de luiken dicht. Poeh wat een dag.

De volgende middag rijden we op ons gemak terug naar Nederland met een wintervoorraad aan Turkse salade en komen we aan het eind van de middag Amsterdam weer binnen…
Het was er weer eentje om nooit te vergeten…       

Latutide Festival, Southwold GB, 18 juli 2009

Het is vrijdagavond 22.00 uur en we varen met de nachtferry de haven van Hoek van Holland uit om de volgende ochtend om 6.30 uur aan te komen in Harwich. Na weinig geslapen te hebben rijden we de boot af met een lichte kater van de whiskey en met zeebenen. Na een korte pitstop bij een prima bakkertje maken we even een plan de campagne want we moeten vanavond pas om 22.20 uur spelen en hebben nog een hele dag om de tijd te doden.

Het vinden van het motel dat “ergens” op een industrieterreintje ligt wordt ietwat lastig vanwege vage aanwijzingen, maar uiteindelijk lukt het ons. We checken vast in en gaan maar meteen weer verder. Via een mooie route komen we ergens rond het middaguur aan bij het festival. Een gigantisch uitgestrekt terrein midden in een bosrijke omgeving. Erg veel overeenkomsten heeft het met ‘ons’ Lowlands: overal kleine, middelgrote en grote podia, al dan niet in een tent, vreettentjes, plashokken, verkoopstandjes maar dan twee keer zo groot qua oppervlakte en een stuk relaxter en ongedwongen vanwege de ruimte. Het publiek bestaat uit gezinnetjes met kinderen, muziekfanaten in alle kleuren en maten, wat oude rockers, hippe vogels en sexy chickies, kortom; een kleurrijk publiek. We krijgen er zin in.    

We waaieren wat uit over het festivalterrein om later gezamenlijk wat in het gras te liggen in de zon en in het backstagerestaurant te eten. Daar ontmoeten we rond 17 uur onze Engelse labelbaas en zijn vriendin. Na het eten begroet onze oude bekende Mark Lamarr (BBC radio DJ) ons met een “hey, the best bluesband from Holland!”, aardige gast is het toch. Wie niet eigenlijk, allemaal erg behulpzame en vrolijke lui hier. Zo krijgen we het ook voor elkaar dat de lichtman van het festival bij gebrek aan de mogelijkheid onze backdrop op te hangen een foto maakt van één van onze stickers, om die later die avond in vol ornaat te beamen op een giga projectiescherm achter ons. We worden er op voorbereid dat het wel eens erg goed bezocht zou kunnen worden, die show van ons. Tof!

Om 20.00 uur kunnen we in onze kleedkamer en gaan we onze show voorbereiden.  
Een uurtje later horen we Grace Jones haar show beginnen in een tent verderop en krijgen we een seintje dat we het podium op kunnen met onze backline…stagehands helpen mee en binnen twintig minuten staat het spul en zijn we gelinechecked en alles.

Als we worden aangekondigd door Mark Lamarr als de beste live act die hij afgelopen jaar heeft gezien mogen we los en kijken we uit op zeker 1.000 mensen die verwachtingsvol ons entree zien maken.

Het slaat in als een bom. Daverend applaus na elk nummer. We spelen alles ietwat gejaagd maar de energie en de klik is er. Het geluid op het podium is erg droog wat ietwat lastig speelt, maar goed genoeg om ons ding te kunnen doen. We hadden besloten een afwisselende set te brengen met verschillende nummers van onze 4 albums en een nieuw nummer. Ze vreten het allemaal, en ook nog met een enorme gulzigheid. Aan het eind van de set, druipend van het zweet krijgen we de handjes in de lucht en daarbij een enorm applaus en geschreeuw. Mark Lamarr maant ons om een encore te doen. Geen probleem, we knallen ze ‘Sayonara’; onze surfachtige-instrumental, nog even om de oren en stappen voldaan het podium af. Het publiek achterlatend bij Richard, onze labelbaas dat bijna massaal een CD van ons lijkt te willen kopen.
 
We ruimen onze spullen op, kleden ons om en drinken nog een biertje en wat wodka. We hebben nog een leuke chat met een paar gasten van de Asteroids Galaxy Tour die na ons speelde. Zij kwamen die dag uit Montreux en moeten de dag er na weer terug naar Kopenhagen. Het is lastig om ons los te maken van de gezelligheid maar wij moeten zelf ook nog een eindje dus we kruipen onze bus in, op weg naar ons motel. Uiteindelijk is het half drie als het licht uit gaat.

‘S ochtends rollen we om 7.15 de bus weer in en merkt Martin droog op: “Dit weekend toch nog aan m’n acht uur slaap gekomen”. We rijden even later de boot op om uiteindelijk aan het begin van de avond…eindelijk…thuis te komen.

Het was een hele trip maar het was tof, en fun en weer een avontuur. Volgende week Zwarte Cross. Dat wordt vast ook weer genieten.