Het Groningse Eklin, bij sommigen nog beter bekend als Adept, opent vanavond in de Melkweg. Na het vertrek van gitarist Gerrit van der Scheer werd het kwartet een trio en was het tijd voor een nieuwe naam. Muzikaal gezien levert dit optreden twintig hele spannende minuten op. Opeens staan er drie mannen op het podium en is er een soort gebonk te horen. Dit zwelt langzaam aan tot grommende, duistere electro met een bas die tot drie straten verder te voelen moet zijn.

De mannen van Eklin gaan volledig in de muziek op en lijken zich helemaal niet bewust van de aanwezigheid van het publiek. Dat staat erbij en kijkt ernaar alsof het een theatervoorstelling is in plaats van een concert. Eklin maakt dan ook muziek die niet zozeer uitnodigt om te dansen maar meer om je in onder te laten dompelen. Er zijn geen losse nummers te onderscheiden, de muziek is een lang geheel dat naar een climax toewerkt. Wanneer deze na ruim een kwartier is bereikt, verdwijnt de band net zo snel weer van het podium als ze gekomen is. Het publiek blijft verdwaast maar wakker geschud achter.

Wanneer het duo van zZz het podium betreedt, heeft deze verbazing plaats gemaakt voor enthousiasme. De kleine zaal van de melkweg is inmiddels flink volgestroomd en openingsnummer House of Sin lijkt het startsein te zijn voor de voorste rijen om flink te gaan dansen.

De bandleden houden het tempo hoog. Veel nummers lopen naadloos in elkaar over, aan pauzes of aankondigingen wordt nauwelijks gedaan en oud en nieuw werk wisselt elkaar af. Dat betekent zowel de warme, meer jaren zestig georiënteerde zwoele nummers van het debuutalbum als de wave geïnspireerde klanken van opvolger Running With The Beast. Gemene deler hierbij is dat de muziek warm en opzwepend klinkt en tegelijkertijd stevig rockt. 

Een van de weinige rustpunten in de set is het nummer Amanda, dat met het kitscherige synthesizer deuntje herinneringen oproept aan de jaren tachtig. Drummer Björn komt achter zijn drumstel vandaan en zingt het publiek staand toe. Zijn lage stem klinkt zwoel en roept het een melancholische sfeer op.  

Het optreden neemt opeens een heel andere wending als de mannen van zZz aan het improviseren slaan. De stomende orgeldeuntjes worden ingeruild voor harde synthesizer klanken en elektronisch gebeuk. Björn lijkt de microfoon op te willen eten terwijl hij schreeuwt, kreunt en kermt. Daan beklimt zijn orgel en de muziek word harder, opzwepende en wilder totdat een hoogtepunt wordt bereikt. Nu is ook de link met het voorprogramma duidelijk: beide bands hebben blijkbaar een voorliefde voor experimenteren op het podium. Maar in tegenstelling tot de onverstoorbare leden van Elkin lijken de heren van zZz nu pas echt tot leven te komen.   

Even later klimt Björn weer achter zijn drumstel en staat Daan weer met beide benen op de grond. Na nog een paar nummers te spelen, die in vergelijking met het voorgaande geweld nu haast rustig aan doen, roepen ze iets onverstaanbaars en is het feest voorbij. De zaal blijft vermoeid en tevreden achter. zZz heeft laten zien dat ze niet alleen op het nieuwe album maar ook live op zoek is naar nieuwe richtingen en  grenzen verlegt. Hiermee bewijzen ze één van de meest spannende Nederlandse bands van het moment te zijn.

Gezien: zZz en Eklin, Melkweg, 29 december 2008.