Zoete inval bij de The Covenant

Een middagje stevige rock van eigen bodem

Tekst: Dorinde Meuzelaar | Foto's: Remco Brinkhuis ,

De Amsterdamse rockband The Covenant bestaat al ruim twintig jaar en heeft onlangs hun zesde cd uitgebracht. In een heel persoonlijke setting, namelijk hun eigen studio, werd dit gevierd met vrienden, familie, taart en een portie stampende classic rock.

Een middagje stevige rock van eigen bodem

The Covenant heeft een behoorlijke geschiedenis achter de rug. De Amsterdamse band werd opgericht in 1988, verzorgde tot twee keer toe het voorprogramma van Pearl Jam en heeft inmiddels een zesde studio album uitgebracht. Maar waar vroeger het stramien was ‘een weekend niet gespeeld is een verloren weekend’, doen de heren het inmiddels wat rustiger aan. Daarom nu ook geen optreden op een podium, maar gewoon op een zaterdagmiddag in de studio van gitarist Hans.

Een niet-alledaagse setting voor een rock optreden dus en dat zie je ook terug in het publiek. Geen bierdrinkende zwetende menigte maar fans van het eerste uur en veel vrienden, familie en bekenden. Iedereen loopt gewoon in en uit en tussendoor speelt de band een aantal korte sets: de sfeer heeft het meest weg van een familiefeestje. Maar de mannen van The Covenant lijkt het weinig te deren: zanger Frank neemt een serie overtuigende rock ’n roll poses aan en springt en rent alsof de band voor een uitverkochte zaal staat. 

De band begint de middag met veel nieuw werk van de onlangs verschenen cd Welcome to the Real World. Ze maken stevige, stampende rock die past in de traditie van The Cult of Alice in Chains. Frank beschikt over een stem die galmend kan uithalen maar nergens het rauwe, hese randje verliest. Door de jaren heen is er weinig aan het geluid van The Covenant veranderd. De meer recente nummers klinken wat melodieuzer, onder meer door de toevoeging van piano, maar het blijft allemaal degelijke rock. De tweede set begint de band met een paar akoestische nummers. Door de intiemere uitvoering met alleen piano en gitaar krijgt de muziek wat meer diepte. Helaas mist de stem van Frank net wat warmte die past bij de gevoelige teksten. 

Met het uitbrengen van de nieuwe cd wil de band wel weer gaan optreden, maar dat is niet altijd even makkelijk. Niet alleen omdat de bandleden baan, vrouw en kinderen hebben, maar ook door een veranderend muzieklandschap in Nederland. Bassist Peter: ‘Je hebt in Nederland of de grote zalen als Paradiso en Melkweg of hele kleine zaaltjes. Wat daar tussenin zat en waar wij het vooral van moeten hebben, is verdwenen door de opkomst van dance.’

De middag laat zien dat The Covenant nog met heel veel plezier speelt. Toch word ook duidelijk dat ze zich in een genre bevinden dat je nog maar weinig hoort. De band vergane glorie te noemen zou onterecht zijn. Daarvoor zien de leden het te veel als een liefhebberij en hebben ze nog te veel plezier in het optreden. Maar de muziek sluit meer aan op helden uit het verleden dan de bij huidige Arctic Monkeys generatie. De band lijkt er allerminst mee te zitten. Zoals Frank zelf zegt: ‘Het was altijd een hobby. Gewoon jongens die muziek wilden maken, het ging om de gekkigheid.’ 

Gezien: The Covenant
The Covenant Mansion, 14 februari 2009