In 1988 formeerde voormalig Beatle George Harrison samen met Jeff Lyne, Roy Orbison, Tom Petty en Bob Dylan de supergroep de Traveling Wilburys. Ze vonden elkaar in hun voorliefde voor skiffle-en rockabillymuziek, en brachten twee cds uit. Twintig jaar later knipogen de drie Amsterdamse songwriters MiRco, Nadie en Luke Nyman, samengebracht door hun voorkeur voor zoetgevooisde popliedjes, naar het verleden door te groeperen onder de vergelijkbare naam: de Travlin’ Tunes. Waar de Traveling Wilburys twee cds uitbrachten, maar nooit het podium deelden, verklapt de agenda van de Travlin' Tunes echter al een fikse lijst met concerten.

Deze avond staan ze in café Sappho, waar de muziek dit keer in het  teken staat van Enlightening Songs for Troubled Times (or What's so Funny 'Bout) Love, Peace and Understanding?. Met enige krampachtigheid wordt er door de diverse acts gerefereerd aan dit thema, wat soms wel leuke anekdotes oplevert van bijvoorbeeld de eerder spelende songwriter Ro Halfhide. Opmerkelijk is hoe Ro zijn rechtshandige gitaar op een linkshandige manier bespeelt, waarbij de snaren nog wel op de kop zitten. Met zijn wat krakkemikkige gitaarspel en gebroken stem weet Ro het publiek ademloos aan zich te binden en zo blijkt hij een prima opwarmer voor de Travlin’ Tunes.
 
Het drietal opent hun optreden met een nummer dat slechts uit één akkoord bestaat. Met een smaakvol gevoel voor opbouw, brengen zij hiermee direct het publiek in staat van extase. Deze aandacht geven zij vervolgens niet meer weg en ze bewijzen ook de rest van hun set herhaaldelijk te kunnen blijven boeien. Het gastoptreden van trompettist Marcel bij onder andere het derde nummer is niet altijd even treffend, maar de toevoeging van deze extra kleur aan het geluidenpalet van de Travlin’ Tunes is een herbevestiging van een weldoordachte set.

Dat het collectief een thuiswedstrijd speelt valt duidelijk af te lezen aan de ontspannen gezichten en de jolige opmerkingen tussendoor. Op deze momenten komen wel de verschillen tussen de drie songwriters wat meer aan het licht. De theatrale Nederlandstalige zanger MiRco en de meer geraffineerde gitarist Luke hebben duidelijk meer oog voor het showelement van het concert. De ingetogen Nadie lijkt door het enthousiasme van de ervaren rotten aan haar zijde enigszins te worden ondergesneeuwd. Echter, het zijn dezelfde heren die haar gepassioneerd doch bescheiden bijstaan, waardoor haar nummers nog meer op een voetstuk komen te staan.

Juist die onderlinge verschillende maken de Travlin’ Tunes een leuke groep om te zien. Net als bij de Traveling Wilburys kan een samenkomst van eigenzinnige individuen een interessante muzikale mengelmoes opleveren.

Gezien: The Travlin' Tunes,
Sappho, 11 februari 2009