Les Singes lijkt geen tegenslag te kennen: Al drie maanden na oprichting werden zij onder de arm genomen door 3VOOR12 en tot Hollandse Nieuwe verkozen. Recentelijk verzorgden zij het voorprogramma van Joan As Police Women en Novastar. Deze woensdag spelen zij op Club 3VOOR12/Amsterdam. “Eigenlijk ging alles vanzelf. Het loopt vooral lekker op onze Myspace”.

“Ik ben een spontane negentienjarige jongeman, ik speel gitaar en houd van wandelen”, grapt Julien Staartjes ter introductie. Het door Rosa en Julien bewandelde pad zullen slechts weinig jonge muzikanten durven te volgen. Het pad leidt naar tedere Franse chansons zonder drums, elektronica of basloopjes. Een sambabal en viooltje links, een tamboerijn en handjesgeklap rechts. Naar eigen zeggen kunnen we hun muziek het beste als engelstalige French Pop & Roll omschrijven. “Ik zing in het Engels. Wij maken typische chansons en het is haast onvermijdelijk om Frans te klinken. Maar daar gooien wij wel de rauwere gitaarklanken van Julien overheen”, verklaart gitarist/zangeres Rosa Ronsdorf. “Ik wil wel Frans zingen, maar ik kan alleen maar schoolfrans. Ook denken wij een stuk meer mensen te kunnen bereiken in het Engels. Het is, nog meer dan Frans, een universele taal”.

We worden er daarnaast aan herinnerd, dat zij sinds kort zelf ontworpen Les Singes-tasjes verkopen. Toch menen zij niet zo veel met marketing bezig te zijn: “We’re in it for the money! Nee, het lijkt ons vooral mooi om in een busje door heel Europa te kunnen toeren. Misschien zelfs door Amerika, wie weet. Wij hoeven niet zo zeer beroemd te worden, maar het is wel een droom om overal te kunnen spelen”.

De laatste jaren schieten tweekoppige bands als paddenstoelen uit de grond. Les Singes speelde eerst met twee anderen. “Uiteindelijk zelfs met zijn negenen. Maar muziek is niet zo democratisch. De meesten krijgen geen kans hun eigen inbreng in de muziek te stoppen. Dus eigenlijk hebben wij één voor één iedereen eruit getrapt”. Rosa doet nog een poging om de uitspraak van een lachende Julien te verzachten, maar ontkent het gegeven slechts half: “Nee, zo ging het toch niet! Ik denk wel dat het vaak zo is dat één of twee mensen de nummers schrijven. Het is onmogelijk om met zijn allen te schrijven”, om vervolgens verder te gaan over de voordelen van een duo: “Ik vind het ook echt een pluspunt om met zijn tweeën te zijn. Ben je het ergens niet mee eens, dan kan je dat meteen kwijt. Wij zitten voor het grootste deel op één lijn. Natuurlijk zijn wij het niet altijd met elkaar eens, maar dat zijn kleine dingen”.

Waar het bij de nummers maken overduidelijk klikte, vond Les Singes het lastig om de overstap naar livepodia te maken. Hoewel de reacties over het algemeen positief zijn, zijn de zachte liedjes breekbaar en vooral als voorprogramma krijg je veel geklets van het publiek om de oren. “In het begin was het wel even wennen. Wij zijn met zijn tweeën en spelen niet zo hard. Je hoort de mensen er dus gewoon doorheen lullen. Ik (red.: Rosa) heb vroeger alleen nog maar gebast in bandjes. Dan sta je lekker rustig op de achtergrond. Wij zijn nu opeens het gezicht van een band”.

Als er naar een mening over het Amsterdamse bandjescircuit wordt gevraagd, blijkt Les Singes vol goede hoop te zitten: “Er spelen echt verassend veel leuke bandjes in bijvoorbeeld de Nieuwe Anita. Zij doen zeker niet onder voor al die Engelse bandjes, die nu zo druk bezocht worden. Het lijkt ook steeds drukker in de Nieuwe Anita te worden. Voorlopig overheerst de dansscene nog, maar dat zou zomaar weer kunnen veranderen. Er is in ieder geval potentie genoeg”.

Tot slot vroegen wij Les Singes twee redenen te geven om naar Club 3VOOR12/Amsterdam te komen: “Wij spelen er en het wordt een belangrijke avond voor de Amsterdamse muziekgeschiedenis. Oh wacht! Derde reden: Bitterzoet is een leuke zaal”.