De Amsterdamse Popprijs van stichting Grap wordt in 2008 voor de dertiende keer georganiseerd. De competitie beoogt een podium te bieden voor Amsterdams talent. De winnaar heeft, naast een mooi finaleoptreden in de Melkweg, de kans op mooie prijzen. Een goede gelegenheid om nieuw Amsterdams talent te spotten dus. De Sonic Babies mogen als eerste aantreden. Ze geven aan een ‘play what you like’ genre te spelen, en dat is duidelijk te horen in hun set. De relatief abrubte tempowisselingen geven de muziek een uitdagend karakter en de synthesizergeluiden in het rock-genre geven de muziek ook een bijzondere dimensie. Dit leidt soms tot interessante vondsten die innovatief in de oren klinken. Helaas blijft het wat innovaties betreft bij een uitzondering, en komt het optreden wat rommelig over. Maar, zo blijkt gedurende het optreden, de formatie staat voor het eerst op het podium. Sonic Babies laat zien en horen dat ze potentie in huis hebben, maar dat ze nog wat oefenuurtjes kunnen gebruiken. Dit in tegenstelling tot de tweede band, Aestivation, die met zeer strak gespeelde nummers het idee geven dat ze de nummers al jaren spelen. De keiharde metal wordt met ijzeren vastheid uitgevoerd, ondersteund met tweestemmig grunten en een zeer sterke podiumpresentatie. Het geluid dat daarmee ontstaat is zeer volwassen, maar wellicht wat te extreem voor in een popprijs. Desalniettemin laat Aestivation horen dat ze zeer veel talent hebben, en rijp te zijn voor veel optredens. Pantent Pending heeft als doelstelling breekbaarheid in harde rock te brengen. Met een klein ensemble van een gitarist, een bassist, een zanger/gitarist en een drummer maken ze rockmuziek. Hoewel de nummers leuk zijn, en redelijk goed uitgevoerd worden, ontbreekt het de band aan een onderscheidend element. Daarmee is Pantent Pending gewoon een leuk bandje met leuke nummers, maar niet een winnaar van een popprijs pur sang. Kangaroo Dynastie, daarentegen, maakt in hetzelfde genre muziek die wel onderscheidend is. Dit lijkt voornamelijk te komen door de erg funky spelende bassist, die ten opzichte van de drummer steeds de tussenmaat weet te vinden. Daardoor krijgt de rock van Kangaroo Dynastie een lekker dansbaar geluid, terwijl de distortion op de gitaar zorgt voor een rauwe rand. Door de gelijksoortige outfits en de dynamische wijze van bespelen is ook de podiumpresentatie erg goed. De volgende band is verre van beginnend. Steed heeft in het voorprogramma van Moke gespeeld, zo wordt voorafgaand aan het optreden meegedeeld. Die uitspraak roept nogal wat verwachtingen op bij het publiek, en wordt ten dele waargemaakt. Steed maakt goede rockmuziek die ze uitstekend ten gehore brengen. Het gebruik van een alternatieve tweede stem is daarbij erg verfrissend. Steed speelt een sterke set en doet wat het behoort te doen. Toch zal dat niet genoeg blijken te zijn, omdat The Electric Jets meer doen wat ze behoren te doen. De formatie, die bestaat uit jonge muzikanten, knalt lekker binnen met een hard eerste nummer. Met een imposante pose houden twee muzikanten de gitaar respectievelijk basgitaar voor zich en bespelen die blind, wat een indrukwekkend gezicht is. The Electric Jets klinkt zeer goed op elkaar ingespeeld, en de set die ze ten gehore brengen is erg sterk opgebouwd. Als de snaar van de voorman afbreekt, wordt het volgende nummer gewoon even indrukwekkender gespeeld door de tweede gitarist, en geeft de voorman een betere podiumpresentatie mee. Met hun performance hebben ze de driekoppige jury weten te overtuigen, en slepen ze de eerste halve finaleplaats voor de Amsterdamse popprijs in de wacht. Op donderdag 11 september 2008 vindt de volgende voorronde van de Amsterdamse Popprijs plaats. Schrijver: Erwin Bromlewe Foto’s: Ben Noordman.