Metal is een raar genre. Het bevat vele substromingen waaronder de mathmetal. De ene persoon wordt er stapelgek van en noemt het muziek voor de dommen. De ander kan er zijn ei helemaal in kwijt en kan uren vertellen over de technische capaciteiten van de muzikanten, de power van de muziek en de intellectuele diepgang van de teksten. Metal roept extreme reacties op en de Zweedse metalband Meshuggah doet dat al helemaal. Zij heeft in haar inmiddels twintigjarige carrière de extremen van het genre opgezocht met experimentele ritmes en fusioninvloeden. Met dit pionierswerk heeft de band een geduchte reputatie opgebouwd. Zowel op plaat als live. Meshuggah heeft vanavond in Melkweg als voorprogramma Trigger The Bloodshed mee gebracht, een zeer jonge band uit de U.K. Deze jonge heren uit Bath maken sinds 2006 een razendsnelle vorm van deathmetal en grindcore. Dat betekent dat zanger Jonny Burgan afwisselend diep grunt en ijzingwekkend gilt. Het gitaar-, bas- en drumwerk van de band is in staat om strakke en rollende blastbeats te produceren. De oerbrullen van gitarist Rob Purnell versterken bovendien het ontstane effect van een tank die over je heen rijdt. Het geluid had wel wat beter afgesteld mogen zijn, de muziek dreigt soms een geluidsbrij te worden. Trigger The Bloodshed laat in elk geval horen dat ze door hun strakheid, opvallende breaks en intense voordracht een belofte zijn voor de toekomst. Meshuggah opent met Stengah, een slepend en vrij langzaam nummer van het album Nothing. Hiermee laat ze goed horen hoe ingenieus en tegendraads de ritmes zijn die zij speelt, vol syncopen en plotselinge breaks. En de gortdroge zang van Jens Kidman laat niets dan verschroeide aarde achter. Na de opener wordt een spijkerhard, snel en onwaarschijnlijk strak nummer ingezet en dan is het volledig duidelijk wie de keizer is van de mathmetal. Dat de keizer ook eisen stelt aan het publiek is dan ook niet meer dan logisch. Zanger Jens Kidman loopt na dit nummer typerend log en als een getergde tijger over het podium en eist dat zijn publiek zich laat horen en zien. Het inderdaad ietwat timide publiek juicht en gooit de vuisten in de lucht. Als beloning wordt zij getrakteerd op Combustion, het openingsnummer van de laatste plaat Obzen. Kidman staat met gebogen houding vooraan het podium en beweegt zich alsof de drum- en gitaarsalvo’s van zijn band uit een mitrailleur komen die achter hem wordt leeggeschoten. Tomas Haake maakt grote indruk als stuwende kracht die de muziek in zijn verband houdt. De solo’s van gitarist Frederik Thordendal zijn sereen en vervreemdend tegelijk. De set bestaat uit opvallend veel nummers van het album Nothing en uiteraard een aantal nummers van Obzen. Ze worden geroutineerd maar zeer geconcentreerd gespeeld met een intensiteit die weinige bands is gegeven. De laatste nummers zijn Suffer In Truth en klassieker Future Breed Machine van doorbraakalbum Destroy Erase Improve. Jammer dat de respectvolle en ingetogen houding van het publiek een uitbundig metalfeest in de weg zit. Misschien is de muziek toch wat te complex en te intellectueel voor een ruige moshpit? Hoe dan ook, aan de kwaliteit van de muziek en de inzet van Meshuggah ligt het niet. Die staan op een eenzaam hoog niveau. Gezien: Meshuggah, Trigger The Bloodshed, woensdag 3 september 2008, Melkweg. Recensie: Jasper van Bochove Fotografie: Niels Vinck