Op vrijdag 7 november 2008 was het weer tijd voor het Amsterdam Film Experience Underground. Waar de voorgaande twee jaar werd gekozen voor een meerdaags programma, staat dit jaar slechts één avond gepland. Het is wederom de bedoeling om een totaalervaring van film te bereiken. Ongeveer zoals de legendarische Peter Greenaway het heeft bedoeld. Het publiek kan zich ditmaal onderdompelen in zes korte films, een optreden en wat danswerk. Dit alles binnen de muren van het onafhankelijke OCCII. Er wordt geprobeerd om via een samenwerking van beeld en geluid convergentie te creëren. Bij een aantal films wordt via special effects en geluid(en) nadruk gelegd op de beelden. Bij het overige deel versterkt de soundtrack de ritmes en gevoelens op een meer klassieke manier. In Matter in Motion worden statische foto’s van Milaan gereconstrueerd. De makers maken gebruik van beeldverstoring en geometrische vormen. Op één van de foto’s is een zonovergoten veld te zien. Daar dwalen zwarte, spastische vormen overheen. De soundtrack versterkt beide emoties die door dit beeld worden opgewekt. Verder zijn zingende vogeltjes en dreigend gezoem hoorbaar. Door het geheel wordt de filmervaring inderdaad sterker. Evolizer is een voorbeeld van de klassieke toepassing van geluid. Dit werk gaat over de evolutie van een viskolonie. De sterkste overleeft, dus zien we veel achtervolgingen en actie. Zoals heel typisch is voor een actiefilm, is de muziek dramatisch en vol hoogtepunten. Ook hier werkt het truukje. Maar, eerlijk is eerlijk, een ‘complete’ ervaring is dit niet. Dit geldt ook voor de overige vijf filmpjes. Het zou pas echt interessant worden om bij de projecten ook andere effecten te zien. Wat lichtflitsen of zelfs dansers hadden de perceptie van bijvoorbeeld Evolizer nog sterker kunnen maken. Helaas is dat vanavond niet aan de orde. Na de screening is het de beurt aan zogenaamde ‘live drone cinema’ in de vorm van Machinist en Industrial Passage. Deze artiesten slaan vanavond de handen ineen. Ze produceren iets dat tussen ambient, post-rock en industrial in ligt en invloeden kent van doomnoise en metal. Voor een halfvolle zaal die langzaam leegstroomt, zijn zij met hun ‘drones’ (aanhoudende tonen in een compositie) op zoek naar ware gruwel. Daarbij gromt en schreeuwt Industrial Passage over de klanken van Machinist heen. Deze act is opmerkelijk. Het werk van het duo krijgt wat ondersteuning van live cinema, maar heeft verder weinig met film te maken. Desondanks is de muziek indrukwekkend en erg sfeervol. Wel klinkt het geheel alsof het duo graag trommelvliezen kapot wil zien gaan. Het geluid staat belachelijk hard afgesteld. Een onzinnige actie die enkel aan de kracht van het anders sterke optreden afdoet. Wanneer het optreden ten einde is, schalt de stem van één bezoeker: ‘nog een liedje!’. Hilarisch. De artiesten gaan er niet op in en verlaten glimlachend het podium. Plots floept er een discobol aan: het is tijd voor nonstop electropop! Alles leuk en wel, maar het publiek moet niet veel hebben van de pompende liedjes van dj Magnetron. Daar is de overgang tussen de acts te groot voor. Dus sipt men aan zijn biertje terwijl zich overal praatgroepjes vormen. Door mensen die nog een trommelvlies over hebben, welteverstaan. Gezien: AFX 7 november 2008, OCCII Tekst: Ruzan Tsjobanjan Foto's: Wolf Schouten