In Eden werd er alleen voor de plaatselijke dorpsgek gespeeld doordat de organisatie had aangekondigd dat het om een besloten feest ging en in Almere ging het optreden helemaal niet door wegens gebrek aan vrijwilligers. Zaterdag 24 mei speelden de drie finalisten van de Popprijs dan eindelijk in de Melkweg, voor het publiek dat ze verdienden Kennissen, familie en vrienden zijn massaal uitgerukt om hun favoriete band nog één maal in het kader van de door stichting GRAP georganiseerde Amsterdam Popprijs toe te kunnen juichen. Na de finale van deze popprijs besloten drie finalisten hun krachten te bundelen en het publiek te trakteren op een heuse tour. Dog Called Phenix, Alura en T.IF.T. stonden op meer dan tien verschillende podia in Nederland om hun kunsten te vertonen. Zaterdag 24 mei bundelden ze voor het laatst hun krachten om de Melkweg te trakteren op drie verschillende vormen van onvervalste rock. Dog Called Phenix staat voor de nobele taak als eerste aan te treden. Vanaf het begin knalt het geluid van de drie heren, gehuld in strak zwart met witte stropdas, keihard de zaal in. Strak en snel gaan ze door hun repertoire heen. Hoewel de band bol staat van enthousiasme lijkt dit niet echt over te slaan op het publiek, dat er een beetje tam bij staat. Pas als Bas Fukkink, evenals de rest van de band ex-State of Eye lid, het podium betreedt om voor deze gelegenheid het nummer Red Cars ten gehore te brengen, lijkt het publiek een beetje los te komen. Langzaam maar zeker beginnen steeds meer hoofden op het ritme mee te knikken. Als extraatje bij het laatste nummer worden bellenblazen het publiek ingegooid: “Vangen, ik wil geen schadeclaims!”. Om de bel die De Amsterdamse Popprijs heet toch symbolisch uiteen te laten spatten. De tweede, en qua verschijning meest opvallende band, is Alura. Zangeres Laura, met haar roze en witte lokken. wordt vergezeld door vier stoere mannen. Alura lijkt een aantal trouwe fans te hebben meegenomen en de ‘metalhanden’ schieten dan ook bij het eerste nummer al de lucht in. Voor de gelegenheid heeft de band lichtgevende armbandjes uitgedeeld die als variatie op de ouderwetse aansteker bij de wat gevoeligere nummers eveneens de lucht in worden gestoken. Deze gevoelige nummers zijn veruit in de minderheid. Alura is vooral heel stoer en staat voor keiharde rock. Om 23.00 uur stipt verschijnen de heren van T.IF.T. op het podium van de oude zaal. Hoewel er bij de tour nadrukkelijk geen winnaar is, lijkt het publiek toch behoorlijk benieuwd naar de band die er met de prijs vandoor ging. In de inmiddels volgelopen zaal van de Melkweg is tijdens het optreden van T.IF.T voor het eerst van de avond echt ieders aandacht gericht op het podium. De als een mix van Radiohead en Incubus omschreven muziek lijkt bij het publiek in de smaak te vallen en de band wordt dan ook beloond met een flink applaus. Voor het eerst in hun prille carrière voelen de mannen van T.IF.T. zich gerechtigd het publiek te trakteren op een toegift, die wederom vol overtuiging gespeeld wordt. Nog eenmaal komen zowel Alura als Dog Called Phenix en T.IF.T. het podium op om het publiek en zo mogelijk iedereen die ook maar iets met de tour van doen had te bedanken. Nog een laatste buiging en de bijzondere rocktrein, zoals Robin Verkaik van Dog Called Phenix de Amsterdamse Popprijs omschreef, heeft zijn eindbestemming bereikt. Gezien: Amsterdamse Popprijs on tour Melkweg, 24 mei 2008 Tekst: Anne van de Wetering Foto’s: Luuk Denekamp