Nederlanders denken steeds positiever over Duitsers, zo bleek uit een recent wetenschappelijk onderzoek. Dat blijkt ook uit de waardering voor de hedendaagse duitstalige popmuziek. Sinds het succes van de zomerse pop van Wir Sind Helden vinden steeds meer Duitse bands hun weg naar de Nederlandse podia. In samenwerking met het Goethe-instituut organiseert Paradiso dan ook voor de tweede keer het festival Ein Abend in Amsterdam, waar een dwarsdoorsnede van de nieuwe Duitse popmuziek wordt gepresenteerd. De avond begint wat lauw met de veteranen van F.S.K. (kort voor Freiwillige Selbstkontrolle). De in 1980 opgerichte band heeft zojuist haar achttiende album afgeleverd, maar de belegen softrock lijkt weinig snaren te raken in de nog maar mondjesmaat gevulde grote zaal. Deze stroomt aan het einde van de set dan ook snel leeg richting kleine zaal, waar de jonge honden van 1000 Robota klaarstaan voor hun eerste Nederlandse optreden. Het Hamburgse trio bestaat nog maar een jaar, maar heeft al een kleine Britse toernee achter de rug en kon al rekenen op de steun van het blad NME. Het is niet verwonderlijk dat de drie tieners – alledrie moeten ze de middelbare school nog afronden – het juist in Engeland zo goed doen. Hun puntige indierock doet denken aan de Libertines en zou ook op London Calling niet misstaan. Ze spelen korte, energievolle rock ’n roll waarbij vooral de drummer in het oog springt. Dat de muziek uiteindelijk toch een beetje eentonig wordt, ligt vooral aan de vocalen. De heren declameren hun teksten meer dan dat ze zingen, en dat maakt het geheel een beetje monotoon. Instrumentaal zit het echter wel snor. Een band om in de gaten te houden. Na de wilde set van 1000 Robota is het snel haasten naar de grote zaal, waar de volgende band al weer klaar staat. De groep Anajo maakt vrolijke indiepopliedjes, die fijn in het gehoor liggen. Niet heel erg origineel, maar wel lekker om een beetje op weg te dromen. Ook de Weense zangeres Gustav maakt dromerige muziek, maar haar feministische elektronica, die qua muziek soms aan Björk doet denken, heeft opvallend scherpe kantjes. Haar debuut Rettet die Wale was één van de leukste platen van 2004 en nu de opvolger Verlass die Stadt net is afgerond, laat ze in Amsterdam zien waarom. De Oostenrijkse multi-instrumentaliste en laptopkunstenares wordt in Paradiso bijgestaan door een toetseniste en een gitarist. Samen met hen weet ze de eigenzinnige bliepjes en beats op het podium tot een organisch geheel te smeden, waar ze met haar breekbare stem dan weer venijnige, dan weer speelse teksten overheen legt. Zoals in het nummer Mona, over een meisje met slechts één arm, of het opzwepende Soldat_in Oder Veteran, dat het goed als protestlied zou doen. Voor wie geen Duits verstaat, niet getreurd: ze zingt ook in het Engels en het Frans. Maar bovenal maakt ze heerlijke muziek om op te dansen. Gedanst kan er ook worden met de laatste live-act van de avond: Jeansteam. Dit duo maakt aanstekelijke dance, en warmt het publiek op voor de rest van de nacht. Het Duitse feestje gaat onder leiding van diverse dj’s namelijk nog tot in de vroege uurtjes door. Gezien: Ein Abend in Amsterdam (met 1000 Robota, Anajo, Gustav, Popnoname en F.S.K.) Paradiso, 17 mei 2008 Tekst: Tirza de Fockert Foto’s: Roel Brekelmans