Women In Paradise pakt uit voor 100 jaar Vrouwendag

Diversiteit troef tijdens groots opgezet vrouwenfestival, maar een echt feestje wil het niet worden

Tekst: Tirza de Fockert Foto's: Arne Coomans, ,

Tijdens de derde editie van Women In Paradiso is er voor ieder wat wils. Maar tussen de grote namen door zijn het vooral de onbekende verrassingen die smaken naar neer.

Diversiteit troef tijdens groots opgezet vrouwenfestival, maar een echt feestje wil het niet worden

Hoe geef je een festival in het kader van honderd jaar Internationale Vrouwendag gestalte? Voor de derde editie van Women In Paradise heeft organisatrice Marynka Nicolaï dit jaar gekozen voor een zo breed mogelijke programmering, van ruim 20 acts, waar “enkel sterke, inspirerende vrouwelijke artiesten, van diverse nationaliteiten” de boventoon voeren, aldus de website. Met dat “enkel” moet het niet zo nauw worden genomen, uiteindelijk staan er nog steeds hoofdzakelijk mannelijke muzikanten op het podium, zij het als begeleider. “De muziekwereld blijft een mannenwereld”, aldus Nikolaï. Zelfs voor zo’n avond zijn “all-female bands” amper te vinden. Het festival in het uitverkochte Paradiso blinkt uit door haar diversiteit. Verspreid over drie zalen is er de hele nacht voor ieder wel iets te vinden. Misschien wel een beetje té veel. Zo staat in de kleine zaal de vuige lo-fi van I Love Lucy (project Marlies van Asselt) strak geprogrammeerd tussen de jazzy soul van Shirma Rouse en de dromerige elektrofolk van het Russische Volga, en wordt in de grote zaal de poppy urban soul van Urita opgevolgd door een dansvoorstelling van ZID Theatre. Diversiteit in stijlen kan spannend zijn, maar Women In Paradise wil wel erg veel tegelijk. Een echte lijn in het programma ontbreekt, waardoor het meer een soort “shoppen in stijlen” wordt dan een uitbundig feestje. Toch zijn er voor de oplettende bezoeker een aantal absolute pareltjes te ontdekken. Zo bewijst Marlies van Asselt met haar solo-project I Love Lucy dat ze ook zonder haar bandleden van Tomcat pakkende liedjes neer kan zetten. Haar lage, gruizige stem komt in de sobere begeleiding van bas en gitaar goed tot zijn recht. Het gelegenheidscombo van Marlies Somers, Candy Dulfer en Lydia van der Meer zet met hun “Ode aan de Vrouw” een strak programma neer, waarin saxofoon en bas de ritmische poëzie van Somers goed aanvullen. Een project dat zeker recht heeft op navolging. De Amsterdamse band Einsteinbarbie, met de charismatische frontvrouw Stella Bergsma, die het publiek weet te betoveren met haar genre-overschrijdende jazz, verdient een groter podium. Maar de onbetwiste sterren van de avond zijn toch de dj -dames van Betty & Billy’s BeatBoutique. Weggemoffeld in een hoekje van de grote zaal, weten ze met hun aanstekelijke mix van rockabilly de hele zaal tot swingen te brengen. Gezien: Women in Paradise Paradiso, 8 maart 2008 Recensie: Tirza de Fockert Fotografie: Arne Coomans