“Mannen”, zucht Rita Hayworth, “ze kunnen je maken en breken. Maar mij kunnen ze niet maken, want ik ben al gemaakt. Mij kunnen ze niet breken. Ik ben al gebroken.” Het verhaal van de aftakeling van actrice Rita Hayworth staat centraal in de productie Celluloid Fever: The Goddess die in première ging in de Melkweg. Die aftakeling wordt op een bijzondere manier in beeld gebracht. Er is gekozen voor een gewaagde mix van theater, film en live muziek van de Amsterdamse band Coparck. En dan lopen die drie disciplines nog eens in elkaar over ook. In deze combinatie van verschillende kunstvormen is dit een productie die prima past binnen de doelstellingen van het Paradiso Melkweg Productiehuis. “Ons doel is om verschillende disciplines laagdrempeliger te maken”, vertelt Karen Thijssen van het Paradiso Melkweg Productiehuis. “Door een productie als deze in popzalen te laten spelen, proberen we poppubliek met bijvoorbeeld theater in aanraking te laten komen. En andersom werkt het natuurlijk ook. We proberen het publiek te verrassen door originele combinaties te maken. East74 [regisseurs Arjen Hosper en Martijn Vorstenbosch] kwam naar ons toe met het idee. Het productiehuis ondersteunt hen vervolgens bij het realiseren van de plannen en biedt verschillende mogelijkheden. Wij helpen ze bijvoorbeeld met publiciteit en subsidie-aanvragen en bieden ook inhoudelijke ondersteuning.” Het PMP is ook met het idee gekomen om Coparck mee te laten spelen. De combinatie van verschillende kunstvormen is gewaagd, maar ook de opstelling mag er zijn: de film wordt geprojecteerd op zes schermen die in een grote cirkel staan opgesteld. In het midden van de cirkel staat hoofdrolspeelster Rita Hayworth (Monique van Haasteren). Het publiek staat tussen de schermen, waardoor het gevoel ontstaat deel te zijn van het decor. Vooral bij beelden uit een nachtclub lijkt het of het publiek in de club aanwezig is. Dat Rita Hayworth af en toe zomaar iemand uit het publiek aanspreekt, versterkt dit gevoel nog eens. Coparck componeerde de muziek voor deze productie en speelt ook live mee. Voor het grootste deel eigen werk, maar ook nummers die Rita Hayworth in haar films heeft gezongen komen voorbij. In stukken samenzang blijkt de stem van Monique van Haasteren goed met die van Coparck-zanger Odilo Girod samen te gaan. Voor Coparck is het werken met beeld niet nieuw: bij optredens maakt de band regelmatig gebruik van visuals, en ook de videoclips bij hun nummers zijn kunststukjes. Hieruit bleek al dat de dromerige muziek goed met film te combineren is. In Celluloid Fever: The Goddess blijkt ook het samenspel met theater op de juiste plek te vallen. “We zijn half januari begonnen met repeteren”, zegt Karen Thijssen. “De eerste keren was het vrij lastig. De film draait namelijk de hele tijd door, en de band en actrice moeten dus heel precies timen. Ze hebben dat ontzettend goed aangepakt.” De voorstelling zorgt voor leuke, verrassende momenten als de verschillende kunstvormen plotseling één lijken te worden. De bandleden van Coparck komen plotseling voorbij op de beeldschermen, actrice Monique van Haasteren zingt mee met een personage op de schermen en drummer Marcel van As breekt af en toe met opmerkingen van een filmregisseur door het toneelspel heen. De timing is de hele uitvoering lang perfect. Celluloid Fever: The Goddess is het eerste deel van een trilogie. De overige delen zullen in 2009 (The Freak) en 2010 (The Mermaid) in première gaan. “Die zijn ook allebei op die oude films geïnspireerd. Die producties worden op dezelfde manier aangepakt, maar verder is de invulling nog niet rond. Welke bands daarin zullen spelen is nog niet duidelijk.”. De komende maanden is de voorstelling nog te zien in verschillende poppodia, waaronder Paradiso op 18 mei. In de zomermaanden is Celluloid Fever: The Goddess in aangepaste vorm te bekijken op de Parade. Gezien: Celluloid Fever: The Goddess (met o.a. Coparck) Melkweg, 1 maart 2008 Tekst: Brechtje Keulen Foto’s: Wieke Bonnier