Zijn lange, slanke postuur en zijn donkere, halflange krullen geven hem een bijzondere uitstraling. Marten de Paepe (25) is de naam; een getalenteerde singer-songwriter, die afgelopen donderdagavond zijn kunsten vertoonde in ‘SKEK. Dit eetcafé combineert het culinaire met het culturele en biedt wekelijks een podium voor jonge musici. Een leuk idee. Sommige mensen zaten nog aan hun dessert toen Marten en Chantal (op xylofoon) begonnen te spelen. Lieve, rustige fluisterliedjes met folkinvloeden. Zijn warme stem ligt aangenaam in het gehoor en de xylofoon vormt hier een mooie aanvulling op. Maar de faciliteiten laten te wensen over. Zo is het podium klein, bijna te klein om met z’n tweeën op te staan. Marten zwiert met zijn gitaar een aantal keer bijna tegen Chantal aan. Ook zijn er problemen met het geluid; hij speelt met versterking, maar dit werkt niet hoe het zou moeten. Het beïnvloed het de sfeer, die aan intimiteit verliest. Marten vertelt dat hij veel liedjes heeft geschreven over de ochtend; de mooiste brengt hij ten gehore: In the morning. “Ik ben meer een nachtmens, daarom is de ochtend mijn minst favoriete dagdeel. Maar het is het begin van een nieuwe dag, en daarmee nieuwe hoop en ambitie. Ik gebruik het als een soort metafoor en het is de rode draad in mijn muziek. Soms ben ik namelijk bang dat dromen geen werkelijkheid worden.” Zijn droom over deze avond had er vast ook anders uitgezien. Het publiek heeft namelijk meer aandacht voor elkaar dan voor Marten. Velen zijn verwikkeld in uitbundige gesprekken en er is slechts een enkeling die geconcentreerd luistert. Dit heeft ook zijn uitwerking op Marten; je merkt aan alles dat hij baalt van de manier waarop de avond verloopt. Zo vertelt hij soms iets tussen de liedjes door, maar daarbij kijkt hij geen moment het publiek in. Na afloop is hij dan ook niet tevreden: “Het ging erg stroef. Vanaf het begin zat ik er niet lekker in, mede door de moeilijkheden met het geluid. Ik had het gevoel dat er geen connectie was met het publiek; het kwam niet over.” Naast nummers van zijn debuutalbum speelt Marten ook nieuwe songs die waarschijnlijk op zijn tweede cd komen te staan, die begin 2009 gaat uitkomen. Hij laat zich inspireren door Dolorean en Great Lake Swimmers. Maar ook door dingen die hij in het leven meemaakt. “Mijn teksten zijn een soort van dagboek voor me. Uiteraard gaat het soms over de liefde, maar dat vind ik zo’n geijkt thema. Ik kies er dan liever voor om een klein detail, bijvoorbeeld een chagrijnig ontbijt, er uit te lichten. Iets eerlijks en kleins, maar dan wel met een grotere boodschap erachter. Dan is het tijd voor het laatste nummer; Marten besluit het anders aan te pakken. Hij springt op de tafel en zingt volledig akoestisch het Nederlandstalige nummer ‘straattoneel’. De talloze gesprekken vallen in één keer stil. Iedereen kijkt vol aandacht naar dit spectaculaire slot. Ook in Marten verandert er zichtbaar iets. Hij ontspant, geniet; er verschijnt een grote lach op zijn gezicht. Hij sluit zijn ogen en wordt meegezogen in de muziek. De heldere melodieën blijven nog lang in je hoofd hangen. “Zo moest het klinken, het hele uur lang!” Gezien: Marten de Paepe, ‘SKEK 19 juni 2008 Tekst: Linda Slagter Foto's: Sanne Couprie