Het is weer Subbacultcha! in de Nieuwe Anita, en dat betekent een avond nieuwe namen uit de alternatieve muziekscene om in de gaten te houden. Bij binnenkomst ligt de zaal er nog verlaten bij. Het aanwezige publiek hangt op de grote jaren-50 banken en lijkt voorlopig meer geïnteresseerd in het schaakspel dat ze aan het spelen zijn dan de optredens die voor later op de avond gepland staan. De avond word geopend door Dollygrip, een driemansformatie uit Amsterdam. Ze kondigen aan dat ze vanavond hun cd presenteren en dat ze wel zes exemplaren bij zich hebben. Zodra hun poprockliedjes de zaal vullen, stroomt ook het publiek toe. Dollygrip maakt up-tempo poprock, in de stijl van Johan en Caesar. Leuke nummers, hier en daar aanstekelijke refreintjes en het ligt allemaal lekker in het gehoor. Toch slaat de vonk nergens ècht over. Geen van de nummers springt er uit en ook de podiumpresentatie van de bandleden blijft een beetje mat. Het lijkt wel of het drietal behoorlijk last heeft van zenuwen terwijl ze zich in hoog tempo door de set heen werken. Het publiek lijkt het weinig uit te maken. Het ziet eruit alsof er een groot aantal vrienden en bekenden is aangetreden vanavond. Zou dat misschien de reden zijn dat de band het hele optreden vergeet te melden wat de bandnaam is? Dan is het tijd voor Phosphorescent, het soloproject van de Amerikaanse Matthew Houck. Solo of niet, er staat een hele band in de Nieuwe Anita. Live wordt hij bijgestaan door een drummer, een bassist en een toetsenist. De band opent het optreden met een muur aan geluid, waarbij Houck gretig over zijn verzameling pedalen tapdanst. Het eerste wat opvalt bij het optreden van Phosphorescent is de dromerige sfeer die van de muziek uitgaat. Geen liedjes met kop en staart, maar zorgvuldig opgebouwde nummers waarin ieder instrument naar een climax toewerkt. Toch is het niet het lome gevoel van een warme zomerdag dat wordt opgewekt. De muziek doet eerder denken aan een regenachtige zondagmiddag in de herfst. De stem van Houck is melancholisch en breekbaar en dat is ook hoe Phosphorescent klinkt. Het lijkt nog het meest op de folk van Devendra Banhart of Sufjan Stevens. Maar ook zijn er country invloeden te horen, te danken aan het feit dat Houck opgroeide in Alabama. Hoewel de band heel ontspannen staat de spelen, wordt er wel een hele sterke, intense sfeer neergezet. Het publiek wordt meegezogen in de zorgvuldig opgebouwde nummers. Het laatste nummer is het country-achtige Lord, I’ve Seen Plenty, I’m Lucky That Way. Maar hier lijkt het publiek het niet mee eens. Aan de enthousiaste reacties te horen, had iedereen best wat meer Phosphorescent willen zien. Gezien: Dollygrip en Phosphorescent De Nieuwe Anita, vrijdag 18 juli 2008 Tekst: Dorinde Meuzelaar Foto's: Roos Manintveld