In het Verenigd Koninkrijk zijn ze er mateloos bedreven in, en steevast volgt binnen de kortste keren ons eigen kikkerlandje. Zelf zijn we er stukken slechter in. U raadt het al: we hebben het over de constante stroom Britse bandjes die als nieuwe hype worden bestempeld. Ook Pete & The Pirates is zo'n bandje. Het vijftal (afkomstig uit Reading) werd met de single Knots al omarmd door de NME en BBC radio 1, en de heren hebben de kans gekregen om op Eurosonic hun kunsten te vertonen. Maar voordat het zover is, moest eerst het kritische Amsterdamse publiek nog worden overtuigd. De avond wordt geopend door The Stutters. De band maakt van de gelegenheid gebruik om het nieuwe bandlid Patrick (gitaar) aan het publiek te tonen. Hij lijkt zelf nog wat onwennig, maar de andere drie leden zijn zichtbaar in hun element. Het publiek wordt getrakteerd op stevige Britpop, die doet denken aan The Cure, Maxïmo Park en -vooral door het stemgeluid van zanger Mical- Bloc Party. Met hun energieke performance, de juiste dosis nonchalance en een stel aanstekelijke songs hebben ze sterke wapens in handen om het publiek te overtuigen. Helaas lijdt de band nog aan een aantal kinderziektes. Zo heeft de zanger voortdurend problemen met zijn gitaar wat leidt tot lange pauzes tussen de nummers, die worden opgevuld met oeverloos geklets met bekenden uit het publiek. Dit haalt de vaart uit de set, waardoor de aandacht op de helft even verslapt. Toch weten ze naar het einde toe het tij te keren en wordt er voorzichtig gedanst. Als Pete & The Pirates het podium op komt, heb je even het gevoel in Revenge of the Nerds terecht te zijn gekomen. De heren hebben de uitstraling van een stel wereldvreemde studiebollen, maar ontpoppen zich al gauw als een bijzondere act. Muzikaal lijkt er in eerste instantie niets nieuws onder de zon. De melancholie van een Belle and Sebastian of I Am Kloot wordt gekoppeld aan felle gitaren en dynamische grooves á la The Jam. Wat opvalt zijn de prachtige verweven gitaarlijnen, sterke samenzang en de grote variatie tussen de nummers. En dan de sfeer. Soms melancholisch, dan weer hoopvol. Pete and The Pirates weet een gevoelige snaar te raken, maar er wordt ook gedanst. De heren zelf zijn ondertussen fascinerend om te zien. De intensiteit waarmee de in zichzelf gekeerde drummer het optreden beleeft is bijvoorbeeld prachtig om te zien. Gelaagdheid, veelzijdigheid en authentieke emotie kenmerken dit razend talentvolle gezelschap. Hun aanwezigheid op Eurosonic is dan ook dik verdiend. Vlak voordat het daverende eindsalvo Come On Feet wordt ingezet, richt gitarist Peter Hefferan (een van de twee 'Pete's' in de band) zich nog een laatste keer tot het publiek: "We're Pete And The Pirates... and we could be friends," hakkelt hij. Ik denk dat hij zich daar na vanavond geen zorgen meer over hoeft te maken. Gezien: Pete And The Pirates, The Stutters 10 januari 2008, Bitterzoet