Verscholen in een zijstraat van de Prinsengracht, in het hart van de Jordaan, ligt een piepklein 'try-out podium' verscholen: Het Perron. Misschien wel dé plek bij uitstek voor wie van singer-songwriters in intieme setting houdt. Bij binnenkomst is meteen de toon gezet: sfeervol, persoonlijk en ongedwongen. En dan staan ook nog eens niet de minste namen op het programma: Merel Hutten en Lotte van Dijck (bekend van Kirke, het duo dat ze vormde met Grote Prijs winnares Leine). Speciaal voor deze gelegenheid spelen deze twee bijzondere artiesten niet alleen solo, maar ook samen. En dat blijkt wonderwel te werken, getuige de chemie tussen de beide dames. Toch zijn het vooral de solomomenten die door hun persoonlijke karakter en intensiteit imponeren. Voor Lotte is het vanavond een bijzonder optreden. Ze staat namelijk voor het eerst zonder haar band op het podium. "Best eng," bekent ze, maar het lijkt alsof ze nooit anders gedaan heeft. Haar optreden laat zich kenmerken door de bijzondere instrumentatie (naast gitaar en piano ook ukelele, melodica, een mini Casio keyboard en een 'bejaarde banjo'), de prachtige open composities en sterke Nederlandstalige teksten. Want achter Lotte's innemende, bescheiden voorkomen blijkt een ware poëet te schuilen, die bij iedereen persoonlijk haar ervaringen in lijkt te fluisteren. Ze toont ons haar unieke kijk op de wereld, en de betoverende schoonheid van schijnbaar alledaagse dingen. Een bijna kinderlijke fascinatie, maar oh zo mooi. Bovendien is ze zichtbaar in haar element: ze geniet, voelt zich vrij, durft te experimenteren, breekbaar te zijn. En dat levert in korte tijd meerdere keren kippenvel op. Merel begint voortvarend aan haar set. Haar pianospel is fel, ze klinkt soms bijtend maar heeft ook de lachers op haar hand. Ze laveert zonder probleem tussen nuchtere observaties, een vrolijke anekdote en verstilde momenten. Dit geeft het optreden een prettige dynamiek. Het is een gezellige boel, waarin de geboren Brabantse zich als een vis in het water voelt. Merel zingt haar liedjes zowel in het Nederlands als het Engels, wat soms nog wel eens riskant kan zijn (denk aan Twarres). Maar daar komt ze goed mee weg, al kan niet worden ontkend dat ze in de eigen taal toch net wat authentieker klinkt. Gezeten achter haar piano mengt ze invloeden uit de jazz, blues en klassiek tot een decor van geluid waarin ze haar verhalen laat afspelen. Het gebruik van een kazoo, en 'scat' (improvisaties met de stem als solo-instrument) zijn daarin leuke details. Muzikaal tapt ze wellicht uit een iets traditioneler vaatje dan Lotte, maar dit doet niets af aan haar grote klasse. Na de toegift laten ze ons totaal overdonderd achter. Wat hebben we gezien? Een sensatie, grote beloftes, Grote Prijs potentie? Ja, absoluut, maar er was meer aan de hand, deze vrijdag in Het Perron. Vanavond waren we even onder invloed, even van de wereld, van ons stuk gebracht door deze twee fantastische artiesten. Betoverd door Lotte en Merel. Gezien: Merel Hutten & Lotte van Dijck Het Perron, 18 januari 2008 Tekst: Jasper van der Put Foto's: Sander van den Berg