Niets is moeilijker dan makkelijke muziek maken. Hoe anders moet de gekte van Brian Wilson, Kurt Cobain of Johnny Cash worden verklaard?! Al bevindt Voicst zanger Tjeerd Bomhof zich nog even niet in dit rijtje, hij is wel gezegend met een perfect gevoel voor geluid dat zich in je kop nestelt. Of zoals hij zelf onlangs in een interview aangaf: “Ik ben echt een sucker for hooks. Ik hou van catchy.”

Op het debuutalbum ‘11-11’ waren het de singles Dazzled Kids en Whatever You Want From Life die de kunst van het hersenstamgraven met verve toonden. Zo goed zelfs dat bierbakker Heineken het nummer gebruikte in een commercial en Nederland als gevolg een half jaar lang met het nummer in het hoofd klemzat.

Voor plaat nummer twee trokken Bomhof en consorten de stoute schoenen aan. Ze vroegen Amerikaan Peter Katis om de nieuwe nummers vast te leggen. Deze gerenommeerde geluidstechnicus is bekend om zijn productionele credits voor Interpol, The National, Tokyo Police Club, Oneida en The Twilight Sad. Dit rijtje staat netjes vermeld op de website van zijn studio Tarquin Records. Voicst staat hier nog niet bij. Niet zo raar natuurlijk daar je in je CV geen projecten gaat zetten die een potentiële werkgever niet zal kennen. Toch zal het zomaar kunnen dat A Tale Of Two Devils nog trots aan het rijtje zal worden toegevoegd.

Het is de band, Katis en co-producer About (Rutger Hoedemaekers) namelijk gelukt om een belachelijk sterk album te maken. Ditmaal zijn minimaal zes nummers instant hits en staat de andere helft van de plaat vol met leuke experimenten en klassiekere Voicst nummers. Welke band kan na één album zeggen dat het al een klassiek bandgeluid heeft?

De basis van de albumknallers ligt in de meeste gevallen in de zanglijn van zanger Bomhof. Zoals het goede ideeën betaamt, beluistert A Tale Of Two Devils als één groot waarom-ben-ik-daar-niet-opgekomen-momentum. Neem nummer drie Feelings Explode waarin het refrein bestaat uit de vier keer herhaalde titel met enkel een wisselende klemtoon. Of nummer vijf getiteld A Year and a Bit met Beach Boys close-harmony en een intro waarin elke een-na-laatste lettergreep in een hogere toon wordt gezongen. Zó simpel, maar het zijn dergelijke verrassingen die je het nummer binnenzuigen.

Eenmaal binnengekomen in de nummers valt op dat je heel véél hoort. Synths, percussie, koortjes, gitaren, overdubs, blazers en vele piepjes, bliepjes en knorretjes. Vele bands maken een Wall of Sound om een slechte stem of matige nummers te verbloemen. Bij Voicst moet je het zien als appeldiksap. Appelsap is lekker, maar ingedikt gaat het gewoon wat langer mee. Daarnaast is het geluid, net als de originele Wall of Sound van Phil Spector, geweldig geproduceerd. Nu is er weinig saaier dan praten over productionele trucjes. Dus zet je stereo (nee niet die laptopboxjes) op vol volume en merk dat elk afzonderlijk instrument nog te onderscheiden is, zelfs op de wc of bij je bovenburen. Net als een route naar school of werk zal ook op A Tale Of Two Devils elke keer weer wat nieuws te ontdekken zijn.

Zoveel albums moeten het doen met één hitje. Als een album dan al meerdere klappers kent is de spanning er maar al te vaak na drie luisterbeurten vanaf. Niet voor niets is Voicst al enige maanden bezig langzaam maar zeker enkele nummers gecontroleerd te laten lekken. Na enkele luisterbeurten valt namelijk het kwartje en is er weer een nieuwe fan van A Tale Of Two Devils opgestaan. Met enkele gewaagde keuzes heeft Voicst het nodige risico gelopen, maar net als met gevaarlijke investeringen kan de band nu wel een grote winst verzilveren. En dan hebben we het alleen nog maar over de plaat, moet je ze eens live gaan zien!