Opener Stolen Babies ziet er met hun theatraal wit geschminkte gezichten uit alsof ze je baby’s komen stelen. De stem van zangeres Dominique Persi doet denken aan de felle uithalen van Tairrie B (Tura Satana, My Ruin) en Babes in Toyland’s Kat Bjelland. Het accordeon dat ze in haar handen heeft komt helaas niet boven de Marilyn Manson-achtige muziek uit. Poison The Well heeft al die aankleding niet nodig en steunt volledig op de kwaliteit van de muziek. De melodieuze hardcore van de vijf Amerikanen zit uitstekend in elkaar en valt bij het Melkweg publiek, naar de grootte en intensiteit van de moshpit te oordelen, goed in de smaak. Ook op het podium wordt uiteraard niet stil gestaan. Vooral de voor deze tour ingehuurde gitarist Brad Clifford stuitert als een elastiekje over de planken. Als het tijd is voor het hoofdprogramma is de Oude Zaal volgepakt. Vooral het balkon puilt uit, maar dat is bij The Dillinger Escape Plan dan ook bij uitstek de veiligste plaats om te staan. Hardcoreshows zijn over het algemeen al redelijk energiek, maar The Dillinger Escape Plan valt wat intensiteit betreft in een aparte categorie. Tijdens een optreden in een Amerikaanse platenzaak afgelopen jaar liep zanger Greg Puciato òver de hoofden van zijn publiek heen en de band wordt regelmatig aangeklaagd door (ouders van) fans die tijdens shows door toedoen van overactief crowdsurfende en stagedivende bandleden gewond zijn geraakt. Het optreden van vanavond is wat explosiviteit betreft geen uitzondering. De band staat nog geen vijf minuten op het podium of Puciato hangt al aan het plafond, terwijl de overige bandleden onder hem druk in de weer zijn met het maken van podiumbrede slidings en hun uiterste best doen elkaars in de rondte zwiepende gitaren te ontwijken. De fans van Dillinger zijn al net zo maf en houden het niet bij het standaard windmillen en slamdancen, maar zijn vooral bezig elkaar zo hoog en ver mogelijk in de lucht te lanceren. Het is chaos, zowel op als voor het podium, en daardoor des te bewonderswaardiger dat de band het in alle gekte toch voor elkaar krijgt hun ingewikkelde metalcore ten gehore te brengen. Het werk van het nieuwe album, Ire Works, heeft uiteraard de overhand. De plaat is nogal toegankelijk in vergelijking met eerder werk en nummers als Black Bubblegum en Milk Lizard zijn bijna radiovriendelijk te noemen. Het spastische geluid dat de overhand heeft in oudere liedjes als Panasonic Youth en Sugar Coated Sour is wat naar de achtergrond verdwenen, wat de plaat een stuk ‘makkelijker’ maakt. Er zijn zelfs meerdere meezingrefreintjes. Puciato bewees al eerder zijn zangkwaliteiten op de in 2006 uitgebrachte E.P. Plagiarism, waar hij in verschillende covers de zangkwaliteiten van Trent Reznor, Chris Cornell én Justin Timberlake moeiteloos kopieert. Ook vanavond blaast zijn stem over al het muzikale geweld heen en switch hij moeiteloos tussen zingen en schreeuwen. Puciato kan écht zingen en dat valt bij het gros van de hardcorezangers nog wel eens vies tegen. De medaille van de avond gaat echter naar de kersverse nieuwe drummer Gil Sharone, die ook bij Stolen Babies achter de drumkit zit en vanavond zodoende bijna twee uur lang de armen van zijn lijf zit te meppen. Sharone speelt wat groovier en losser dan zijn voorganger en mede-Dillinger oprichter Chris Pennie, wat het live geluid van de band wat dynamischer maakt. Ook nieuweling Jeff Tuttle weet zijn gitaar prima staande te houden te midden van alle maatwisselingen en de ultrasnelle riffs. Na een krap uur is wervelwind The Dillinger Escape Plan uitgeraast. Toegiften doet de band niet aan en dat is maar goed ook, want daar had eigenlijk niemand de energie nog voor. Gezien: The Dillinger Escape Plan, Poison the Well, Stolen Babies Melkweg, 27 februari 2008