Concertorganisator The Recipe Book wist de jonge talenten Pien Feith en Joyfalds te strikken voor een optreden in de Winston. De Utrechtse Pien Feith gooide onlangs nog hogen ogen bij de Grote Prijs van Nederland en bracht met haar eigen band en met het project Neonbelle twee van de mooiere Nederlandse releases van afgelopen jaar op haar naam. Joyfalds uit Leiden trok zich na een lange reeks optredens terug om een jaar te sleutelen aan debuutplaat Rails, die momenteel zeer goed wordt ontvangen. Tussen beide headliners in mag ook meidenband Am Square vanavond haar kunsten vertonen. Vanaf opener Curfew laat Pien Feith horen een verrijking te zijn voor de Nederlandse popmuziek. Haar eigenzinnige stem blijft live zeer goed overeind en net als haar liedjes conventioneel dreigen te worden volgen er enkele tegendraadse maten. De band van Pien Feith speelt subtiel en in dienst van zowel de frontvrouw als het liedje. Het postrockverleden van de bandleden is voelbaar maar wordt beteugeld, wat leidt tot prachtig ingetogen maar spannende muziek. De breekbare afsluiter, een nieuw nummer dat alleen wordt gespeeld door Pien Feith en gitarist Melvin Wevers, wordt helaas overstemd door het weinig respectvolle publiek. Am Square is duidelijk minder ver in de muzikale ontwikkeling, maar weet wel slim in te spelen op de laatste muzikale mode. Drumster, bassiste en gitariste leggen een laag punk neer waaroverheen een zangeres kirt en schreeuwt op de wijze die momenteel furore maakt in de electro-hoek (denk aan We Are Your Friends van Justice). Helaas rammelt de band behoorlijk en kan de zangeres zowel vocaal als qua podiumbeweging maar één trucje, waardoor de verveling al snel toeslaat. Dit gebrek aan uitstraling en muzikale kwaliteit wordt genegeerd door de meegekomen fans, die hard klappen en om een toegift schreeuwen. De helft van het publiek, dat hierna de zaal verlaat, mist vervolgens de volwassen postrock van Joyfalds. Met slechts drie man legt deze band uiterst verzorgd vele muzikale lagen over elkaar heen in gestaag voortdenderende nummers. Mart van Hamersveld geeft het begrip multi-tasking een nieuwe betekenis door als het even kan bas, toetsen en voetpedalen tegelijk te bespelen en daaroverheen ook nog te zingen. Helaas trekt de band zich het rumoer van het publiek persoonlijk aan en verdwijnt gedurende de set het spelplezier. Met Twofold en Leaves Fall Down heeft de band nog twee stevige uitsmijters in huis, maar door deze als protest zonder microfoon aan te kondigen geeft de band zelf aan dat het wat hen betreft een verloren avond is. Het siert de band dat ze achteraf de hand in eigen boezem steken, maar ze hadden simpelweg een beter publiek verdiend. Gezien: Pien Feith, Am Square, Joyfalds – Winston, 16 februari 2008 Recensie: Rens van den Boogaard Fotografie: Brechtje Keulen