"Er staat u gevaarlijke muziek te wachten," waarschuwt gastheer Jair Stein, als hij de eerste band van de avond aankondigt. Maar liefst twee bands presenteren in Bitterzoet hun nieuwe cd. Eerst zal Project Wildeman, de groep rond multitalent Robin Block, officieel de nieuwe plaat Cirkel der Beschaving dopen. Daarna presenteert de bevriende Lee Mason, waarmee ze samen in februari een Live in your Livingroom tournee gaan doen, hun titelloze EP. Het belooft een spannend muzikaal avondje te worden, met dus gevaarlijke muziek.
Die muziek van Project Wildeman is volgens Jair Stein niet gevaarlijk omdat de combinatie van poëzie en muziek al snel pretentieus is, maar "omdat u woorden gaat horen die je niet meer loslaten." Met het stomende openingsnummer Metronomie laten de heren van Wildeman horen, dat Stein daar maar ten dele gelijk heeft. De gepassioneerd voorgedragen teksten van Robin Block - die in de uitvoering meer doet denken aan een rapper dan aan een stoffige dichter - worden uitmuntend ondersteund door de soundscapes van gitarist Sven Hamerpagt en trompetist-toetsenist Milan Mes, waarbij de percussie van Maarten Vinkenoog de drijvende kracht is van het voortstuwende ritme. "Alles in de maat van de metronomie," klinkt het bezwerende refrein, en het is juist die muzikale kracht die zorgen dat de woorden onder je huid kruipen.
Dat Project Wildeman meer is dan een pretentieus project van poëzie en muziek (kunnen we vanaf nu dat hokje en de daaraan klevende vooroordelen eindelijk laten rusten?) en zijn eigen benaming verdient, blijkt ook uit de rest van het concert. In Blijf Bewegen zetten Vinkenoog en Milan Mes een weerbarstig ritme neer met woorden en trommels, waar Robin zijn teksten overheen spuwt en eclectisch op staat te dansen. Op het nieuwe nummer Pjhaast komen er in eerste instantie zelfs helemaal geen instrumenten aan te pas, en brengen de vier mannen een indrukwekkend staaltje a-capella percussie ten gehore. Een uitmuntend optreden, dat best wat langer dan een half uur had mogen duren. Helaas wordt de roep van het publiek naar meer niet beantwoord met een toegift, er staat ten slotte nog een band te wachten.
Die band, Lee Mason, kan ook op een aankondiging rekenen. Volgens Jair Stein klinken hun liedjes als "covers van een band die nooit bestaan heeft." Daarmee vat hij zowel de charme als het probleem van Lee Mason samen. Vanaf de eerste klanken van Home Is Where The Heart Is roept de band herkenning op, maar waarvan wordt nooit helemaal duidelijk. Zo heeft zanger Michel Mulder de stem van een stoere rootsrocker, waarmee hij poeslief kan zingen maar ook enorm uit kan halen. Tegelijkertijd doen de trompetpartijen van Milan Mes (jawel, dezelfde) weer denken aan de lomere woestijnnummers van Calexico.
Een versmelting van verschillende stijlen kan hele mooie dingen opleveren, maar Lee Mason wekt een beetje de indruk alsof ze niet kunnen kiezen. Dat levert liedjes op waar de potentie aan af te horen is, maar die net niet helemaal op hun plaats vallen. Zo hangt Song For Dead Aeroplanes een beetje tussen een bluegrassnummer en een poppy rockballad in, zonder dat de twee stijlen echt samenkomen. Met een beetje meer sleutelwerk kan dat echter best nog goed komen: de kwaliteit van de muzikanten en het enorme speelplezier waarmee ze op het podium staan geven daar alle vertrouwen toe.
Gezien: Project Wildeman, Lee Mason
Bitterzoet, 18 december 2008