“Een zeer fris bandje met een hele charismatische zangeres. Een beetje vreemd, maar bovenal erg lekker!" noemde Rob Stenders de jazzy spacepopband Einsteinbarbie. Ze hebben nog niet zoveel opgetreden, maar voor 2009 hebben ze grootse plannen, te beginnen met een optreden in de Sugar Factory op 3 januari. Tijd
voor een interview met de Einsteinbarbies Stella Bergsma en Steven de Munnik.
Wie zijn jullie?
Stella: Wij zijn Einsteinbarbie, een formatie van vijf mensen, en we zijn een kwantumpop band. Kwantumpop is muziek die de werkelijkheid op kwantum niveau probeert te beïnvloeden. Luchtige diepgang.
Steven: Een beetje vreemd, maar wel lekker.
En hoe klinkt dat dan?
Steven: Als een vreemde cocktail. We hebben zelfs een eigen cocktail die smaakt zoals we klinken. In de Sugar Factory wordt die geserveerd, met een mobiele spacebar met blauwe lampjes en alles. Het smaakt vertrouwd, maar toch raar.
Stella: Het is muziek voor je geest en je lichaam. Ten minste, dat is de bedoeling. Dus dat het niet alleen je zintuigen prikkelt, maar ook je brein.
Steven: We proberen met onze muziek iets heel erg kleins op kwantumniveau te veranderen. Iets in de mensen zelf.
Stella: Maar het is ook gewoon zo dat we lekkere muziek willen maken. Dat we willen experimenteren met alles wat we ooit hebben gehoord en mooi vinden, en dat bij elkaar willen gooien of ook weer weg willen halen. Dat we gewoon lekker willen doen. Als een kleuter in een zandbak. En het zou natuurlijk leuk zijn als je daarmee mensen op verschillende vlakken raakt. Dat je niet alleen denkt “dit is lekker”, maar ook “oh, dit is ook nog een leuke tekst”. Dat er dingen tegelijk gebeuren.
Jullie hebben nog niet zoveel concerten gegeven, is dat bewust?
Steven: Nee, een stuk of tien
Stella lacht: Nou, bewust….
Steven, serieus: Nou ja, er zijn wel wat overwegingen. In het begin hebben we in vooral in kleine jazzclubjes gestaan, voor de ervaring, wat soms heel erg slecht ging (grinnikt) maar als je naar onze speellijst tot nu toe kijkt, dan zijn het altijd wel goede plekken geweest om te spelen. Zoals Paradiso, Solar, het voorprogramma van Wouter Hamel. Dat is allemaal heel erg leuk om te doen en leerzaam. We wilden ook gewoon goed worden voordat we echt gingen optreden. De optredens tot nu toe waren toch ook een beetje proefballonnetjes. De Sugar Factory wordt ons eerste optreden waar het echt gaat worden zoals we willen dat het is. Dat heb ik gezegd! (grijnzend)
Jullie hebben tien jaar lang als duo (in de band Iuno - tcdf) muziek gemaakt. Hoe heeft de inbreng van muzikanten jullie muziek veranderd?
Steven: In het begin was het veel aftasten, maar iedereen geloofde er in. En onderhand is dat gegroeid naar een echte band, waar we ook vrienden zijn, wat ook echt heeft gescheeld in de muziek. In het begin maakten Stella en ik alle muziek. Nu bepalen de andere muzikanten een aanzienlijk deel van het nummer. Het heeft onze muziek toegankelijker en gelaagder gemaakt.
Stella: De muziek is eigenlijk gewoon geiler geworden.
Steven: Een goed voorbeeld is een nummer waar ik met de computer een heel erg jazzy, vrije beat bij had gemaakt. Hij liep heel vrij overal doorheen. Het eindresultaat was een freaky stuk wat wel erg lekker werkte, maar live weer niet, omdat je het met de computer toch weer anders moet benaderen. En daar maakt Jasper (Courtens, de drummer) dan weer een hele andere, toegankelijke, lekker groovende beat bij, die ik zelf nooit had kunnen bedenken, omdat ik zelf geen drummer ben.
Stella: Het is ook een beetje zo, wij hadden tienduizend ideeën, en we hadden een computer en konden dus alles doen. En werken met echte muzikanten, dat geeft ook een beetje handen en voeten, het geeft een beetje aarde.
Naast het optreden in de Sugar Factory zijn jullie ok te horen op het nieuwe Unsigned-project When Pop Meets Jazz.
Steven: Ja, dat is fantastisch. Unsigned is een heel erg tof project van Muziek Centrum Nederland. Ze faciliteren professionele opnames, met goede producers, en dat werkt als een soort selecteermechanisme voor platenlabels. Er is voor labels minder geld om te experimenteren, en Unsigned werkt als een soort buffer.
Stella: Als je bij Unsigned serieus wordt genomen, wordt je weer op andere plekken serieus genomen, en daar hebben we ontzettend veel geluk mee. Het is een soort keurmerk, lijkt het wel.
Steven: Ik wist vantevoren dat we in de studio met andere meningen te maken gingen krijgen. Maar ik merkte snel, op het moment dat je die mensen vertrouwt, dan is het veel makkelijker.. Het geeft een extra laag, een frisse blik op het geheel.
Stella: Maar ook de commerciële kant, dat het toegankelijker is voor het publiek. Neem bijvoorbeeld Fracture, dat is veel meer pop geworden. Live gaat Michelle (Courtens, celliste) er nog gewoon lekker geil doorheen kreunen. Dat klinkt gewoon heel lekker. Maar op een studiotrack is het misschien teveel. Dat heb je als je met producers werkt, die bekijken dingen soms op een andere manier dan je zelf doet. Ik vind dat een zegen. Ik ben er heel erg blij mee dat wat we maken een keer naar het publiek vertaald kan worden. En dat merk je weer op het podium. Het is geweldig als mensen het snappen. Voor mijn part gaan ze eerst dansen en gaan ze later denken “oh de tekst is ook wel interessant”.
Steven: Je merkt heel snel of het werkt. Als mensen het goed vinden gaan ze helemaal mee, en geven ze ook heel veel energie terug en dat merk je als band echt heel erg. En dat is echt het mooiste wat er is.
Stella: In maart. En dan willen we natuurlijk ook in DWDD, dat is het plan. En daarna willen we naar Japan, en de hele wereld overtuigen van het Einsteinbarbianisme, een positieve anti-ligie op zoek naar de onsamenhang in een prepostmoderne wereld.
Steven: Ten eerste redding van het zwarte gat (grinnikend). Een band die heel erg op elkaar is ingespeeld, en echt plezier maakt tijdens het muziek maken. En natuurlijk de gratis EinsteinBarbie-cocktail.
Einsteinbarbie is op 3 januari tussen 14.00 en 16.00 uur te horen bij Club Nikita en speelt dezelfde avond in de Sugar Factory. In maart verschijnt de Unsigned-cd When Pop Meets Jazz.