Van Der Graaf Generator heeft vele klassieke albums op haar naam staan als Pawn Hearts, Godbluff en Still Life. In 2005 maakte de band na bijna dertig jaar afwezigheid een overtuigende rentree door in originele bezetting met het sterke album Present uit te pakken. Duidelijk de smaak weer te pakken gekregen, werd er in 2007 al weer een nieuw album aangekondigd, dat onlangs is uitgekomen en de naam Trisector draagt. Vanavond treedt de band in de originele bezetting op. Dus uiteraard met Peter Hammill als muzikaal leider, Hugh Banton op orgel en Guy Evans op drums, maar helaas zonder saxofonist David Jackson. Het publiek bestaat merendeels uit mannen van naar schatting gemiddeld 43 jaar oud. Wat nog aanmerkelijk jong is gezien het feit dat de mannen van Van Der Graaf Generator zo rond de zestig zijn. Blijkbaar zijn er ook wat jongere nieuwsgierigen, die later of recent zijn aangehaakt, komen opdagen. De band speelt een stevige set die duidelijk laat horen dat er bij hen na al die jaren geen Pink Floyd-gezapigheid is opgetreden. De nummers leunen zwaar op de gruizige en rauwe Hammond orgelpartijen van Banton waarbij Hamill afwisselend gitaar of toetsen speelt. Hamills stem is er één waar je helemaal in mee gaat of die je verafschuwt, een tussenweg is er niet. Rauw, theatraal, ongepolijst en meestal met een vibrato om u tegen te zeggen. De nummers zijn vaak lang, stuwend en kennen een behoorlijke dynamiek. Het publiek vindt het prachtig en is tijdens de nummers opvallend stil, om tussen de nummers in juist luidkeels om haar favorieten te schreeuwen. Ook leidt de afwezigheid van saxofonist David Jackson bij sommigen tot heuse saxofoon imitaties in de stukken die normaal door hem ingevuld werden. Er worden aan het eind van de set diverse nummers van het nieuwe album Trisector gespeeld. Bijvoorbeeld het prachtige Over The Hill dat wordt gevolgd door (We Are) Not Here. Als laatste nummer van de set speelt Van Der Graaf Generator het prijsnummer Man-erg van album Pawn Hearts. Het nummer kent een rustige opbouw, om halverwege in een kakafonie van geluid te ontaarden, waarna de muziek voortjakkert met stuwende en hakkende gitaarriffs en orgelpartijen. Hamill stort in zijn zang nog eens zijn misantropische levensvisie over het publiek uit. Na een korte toegift neemt de band dankbaar een terecht luid applaus in ontvangst. Dit concert is een bewijs van de terechte cultstatus van Van Der Graaf Generator. Een unieke band die al sinds de oprichting in 1967 zijn tijd ver vooruit is. Maar zich daarnaast nog steeds, zonder concessies te doen, concentreert op het maken van muziek als hogere vorm van kunst. Knap is bovendien dat dit optreden niet alleen de muzikale honger van trouwe fans stilt, maar tevens juist de honger van de muzikaal nieuwsgierigen versterkt. Gezien: Van Der Graaf Generator Melkweg, 31 maart 2008 Tekst: Jasper van Bochove Foto’s: Niels Vinck