In de kelder van een groot grachtenpand vlak bij de Dam bevindt zich een plek van grote creativiteit. Op deze plek is Poldermodel door David Labeij en Laurens Lanting in elkaar gesmeed. Zoals waarschijnlijk al bekend is schuilen deze 2 producers onder de naam Polder. Hun album Poldermodel is met veel succes ontvangen. Er is dan ook al veel aandacht aan besteed. 3VOOR12/Amsterdam wilde desalniettemin eens met eigen oren horen hoe het met de heren Polder is gesteld. Daarom zijn wij naar deze plek der creativiteit afgedaald en hebben we een fijn gesprek met de heren gehad. “Waar komen jullie eigenlijk vandaan qua muziekstijl?” “Toen ik net begon met muziek maken hield ik me totaal niet bezig met elektronische muziek, dit is pas later gekomen.” vertelt David. Opgewekt praat hij verder: “Vroeger speelde ik in een hardcore-punkbandje. Ik schreeuwde als frontman. Helaas is de band, die onder de naam Today's Pain schuilt, nooit uit de voeten gekomen.” Vervolgens vertelt Lauhaus dat hij uit de Techno, Hardcore en Goa komt. Hierna opent hij zijn mond en verspreidt een overtuigende doch zachte grunt om op David zijn punk verleden te reageren. David knikt en vertelt met een brede glimlach verder: “Na de hardcore-punk ben ik in de psychedelic gerold. Ik heb toen een jaar lang alleen maar psychedelic gedraaid. Daarna heb ik nog een tijdje progressive gedraaid, toen harde Techno en toen ben ik via de B-kantjes van de harde Techno, bijvoorbeeld van Marco Carola, in de minimal gerold.” Naast hun verschillende muzikale achtergrond hebben de heren ook een verschillende aanpak voor het creëren van platen. David vertelt dat hij dit doet door met de apparatuur te spelen. De aanpak van Lauhaus is hier compleet tegenovergesteld aan. David vertelt : “Laurens krijgt vaak een idee in zijn hoofd en dat wil hij dan precies zo namaken.” Polder maakt zijn eigen materiaal, ze doen niet aan plagiaat. Toch lijkt de bliep in de track Strange Ways verrassend veel op de bliep in het nummer Cliché van Joris Voorn. Hiermee geconfronteerd antwoordt David lachend : “Nou zeg het is wel heel erg grappig dat je daar over begint zeg. Wij hadden die plaat al afgerond, hij was alleen nog niet uitgebracht. Toen stonden we een keer in de Sugar Factory en hoorde we ineens die plaat van Joris Voorn. Toen dachten we: ‘hee, dat is precies het geluidje van Stange Ways.’ En het grappige is nu zijn we dus gevraagd om Cliché te remixen.” In eerdere interviews met Polder is naar voren gekomen dat ze sommige tracks op hun album hebben vernoemd naar speciale mensen of gebeurtenissen. 11th floor is bijvoorbeeld vernoemd naar de inmiddels legendarische Club 11. Caretaker is de oude naam van 2000 and One, toen hij nog Drum and Bass Produceerde. Helaas zijn er geen vunzige verhalen te zoeken achter de tracks Tofudog en Bondage. “Als je goed naar Bondage luistert hoor je ook dat het geen echte Poldertrack is, hij is wat rauwer. Daarom verdiende Bondage ook een andere naam dan de andere platen op het album.” David vervolgt “Het is altijd een ramp om een naam voor een track te verzinnen, we weten nooit zo goed waar we mee aan moeten komen. Dat heeft er misschien ook een beetje te maken dat je geen echte liedjes schrijft.“ “Zijn jullie in de toekomst nog veel op festivals en dergelijke te zien?” “Er zijn een hoop contacten alleen er zijn nog niet echte afspraken gemaakt” antwoord Lauhaus. Helaas weten we al wel dat ze dit jaar niet op Lowlands komen. “Er is op Lowlands maar één dance stage en daar hebben we in 2007 al op gestaan” antwoord David. Toch verzekert Lauhaus dat er een hoop leuke optredens aan gaan komen. Hierop vervolgt David dat er al wel veel buitenlandse optredens zijn bevestigd. “In het buitenland optreden is gewoon een droom. Ons favoriete optreden vond plaats in Berlijn: Amsterdamsessies 661. Dit was een liveact waarbij Polder samen met andere Amsterdamse artiesten in een club live ging jammen op hun laptops. Het leuke hieraan was wel dat de voertaal in het publiek tijdens dit feestje bijna Nederlands was.” Ondanks dat Polder de buitenlandse locaties het leukste vindt vinden ze het Nederlandse publiek dus toch nog het fijnst. Tekst: Johan Antonissen Foto's: Claire van der Hall