Het is vreemd ingericht, het ruim van de Stubnitz. Als je de trap afkomt vanaf het dek kom je eerst in een ruimte met een bar en allerlei tv-schermen, waar vreemde beelden op te zien zijn. Daar begint ook een lange gang naar de wc's en het vooronder. In het midden van die ruimte een vide naar het onderste deel van het ruim waar de bands spelen. Als je de trap verder afloopt verder kom je naast het podium, waar je achter langs kan lopen om op een soort galerij uit te komen. Aan het eind daarvan een paar treden naar beneden zodat je achterin ‘de zaal’ staat. Die is onderverdeeld in drieën, op verschillende hoogtes. Met balustraden van staven en touwen zodat je niet terecht komt tussen de spanten op het vlak van het schip. Daar achteraan is ook een deur naar de garderobe en een trap die weer boven op het dek uitkomt. Verder met de bandjes. Het is tijd voor The Black Pages. Bestaande uit drie heren in het zwart met priesterboordjes. Ze maken fijne ranzige garagerock. Een flink overstuurde stem (was vermoedelijk de bedoeling in dit geval) van een zanger die nogal eens omviel ofwel zich op de grond liet storten, en halverwege bijna in het drumstel viel. Een übercoole gitarist (zanger-gitarist van 69 Charger) met peuk in zijn bek die er de ene na de andere, hier en daar onvervalste blues-, rif uitgooide. En een stug door rammende drummer. Men neme een flinke scheut roots-americana, wat rockabilly, flink wat rock 'n roll, een beetje ragtime jazz, een behoorlijke voorraad blues, een potje surf, een klein beetje klezmer/balkan, en een scheutje punk, gooi dat in een blender, even flink mengen en dan heb je T-99. Drie mannen die eruit zagen alsof ze zo uit een illegale kroeg in het Amerika ten tijde van de drooglegging kwamen. Met voornamelijk contrabas, drums en gitaar knalden ze lekker. Zeker de gitarist is een zeer goede muzikant. Tijdens het laatste nummer kwam er nog wat gospel voorbij in de vorm van “Do you want redemption, halleluja, amen!”. In het publiek werd stevig gedanst en aan het eind wilde eigenlijk iedereen meer. Maar ja, ze probeerden zich zeer strak aan het schema te houden bij deze editie van Sleazefest, want we waren er nog niet. De volgende band was Das Aldi Combo. Een instrumentale band zo fout dat het weer bijna goed was. Een band die vooral een onweerstaanbare neiging tot zwembewegingen tijdens het dansen uitlokte. Met een bassist die van die wandelende loopjes speelde, en eigenlijk de pianist van een bigband is. Een drummer (The Firebirds) die de gang er goed in hield. Een scheurende saxofoon (Jammah Tammah) en een gierende Hammond (Green Hornet). Een band die je je zo kan voorstellen op een bruiloft, maar dan toch wel een bruiloft van mensen die van cult houden. De avond werd nog vervolgd met de electro-pistolenpop van 3-1 uit Amsterdam, die bekend staan om multimedia optredens. En de electro van Kid 606 alias Miguel Depedro, die geïnspireerd wordt door hardcore techno, indiepunk, noiserock en een dosis heavy metal.