In het voorprogramma speelt Cultura Tres, dat voor de helft bestaat uit oud-Agresión leden. Agresión, een metalband uit Venezuela die opereerde vanuit Amsterdam, moest helaas stoppen wegens problemen met de verblijfsvergunning en het daarop volgende vertrek richting thuisland van een aantal bandleden. Cultura Tres tapt uit hetzelfde vaatje als Soulfy, laag gestemde gitaren, logge riffs, overstuurde solo’s en schreeuwzang. De band speelt solide, maar weet haar voorbeeld echter nergens te overstijgen. De zaal is wel opgewarmd voor het echte werk, Gorefest. Gorefest is sinds het weer bijeenkomen van de band in 2004 en het album La Muerte terug en dat zullen we weten ook. Als Jan-Chris de Koeyer in het eerste nummer zijn mond opendoet en de band er meteen keihard in knalt, is het duidelijk dat Gorefest er vanavond zin in heeft. De sound is uit duizenden herkenbaar, log, strak en met een enorme kracht. De band heeft na La Muerte het nog veel hardere en snellere nieuwe album Rise to Ruin opgenomen. De set bestaat uit veel nieuw werk dat enthousiast door het publiek worden ontvangen. Het gaat al vanaf de eerste nummers los en ontaardt in een kolkende massa van zwiepende haren en opgeheven vuisten. Jan-Chris is ondanks zijn nog steeds tengere postuur een frontman van formaat. Zijn teksten brult hij met zij typische, herkenbare grunt in de microfoon. Krachtig maar gecontroleerd. Gitarist Boudewijn Bonebakker vuurt zijn soms hysterische en vaak ook überdramatische solo’s op willige slachtoffers in het publiek af. Gorefest heeft de gave om haar logge deathmetal te laten swingen, wat zeker ook met de verdiensten van meesterdrummer Ed Warby te maken heeft. Zijn spel is enorm strak en tegelijk losjes en verraadt een enorme instrumentbeheersing. Hij drumt hard en opzwepend waar de nummers vragen om een voortjakkerend ritme en vult de gaten subtiel in bij de talrijke tempowisselingen. Halverwege de set vraagt Jan Chris het publiek wie het laatste album gekocht of gedownload heeft. Nadat diverse armen de lucht in zijn gegaan verklaart hij dat hij nooit had kunnen denken dat er nog eens een album van Gorefest in de Nederlandse albumcharts zou geraken. Als de band het nummer False speelt gaat het publiek volledig los. In deze klassieker uit 1992 zit alles waar Gorefest voor staat, de bruutheid, de tempowisselingen, de gierende gitaaruithalen en de unieke en immer indrukwekkende grunt van Jan-Chris. Het is niet meer dan terecht dat een zo getalenteerde band als Gorefest, die na zoveel jaren nog zo hard tekeer gaat, de volledige erkenning van het metalpubliek krijgt. Gezien: Cultura Tres en Gorefest Melkweg, 14 september 2007