Op één oktober komt het nieuwe album The Historical Conquest Of Josh Ritter in Nederland uit - een beetje gek om nu al in de Melkweg te spelen, vindt hij zelf. Voor een flinke schare fans maakt dat niks uit. Het is dringen bij het enige optreden in Nederland van de Amerikaanse singer-songwriter. Zijn vorige twee albums, Hello Starling en The Animal Years, kregen in Nederland flink wat aandacht, zodat hij de oude zaal van de Melkweg met gemak vult. Uit de eerste vier nummers, allemaal van het nieuwe album, blijkt duidelijk dat Josh Ritter op dit album een blikje country heeft opengetrokken en de inhoud over zijn folkliedjes heeft uitgegoten. Verstild getokkel verandert hierdoor in staccato gitaarspel, de baslijn wordt wat aangepast en er worden andere akkoorden gebruikt. Een warm en vol geluid vult de Melkweg. Ritter heeft duidelijk naar zijn voorgangers geluisterd. Hier en daar klinkt een echo van de Dylan ten tijde van Higway 61 Revisited, en vocaal raakt Ritter soms aan Bruce Springsteen en Joe Cocker. De opgewekte nummers toveren een glimlach op het gezicht van de toeschouwers en een enorme grijns op het gezicht van de zanger. Hij is zo enthousiast en uitgelaten dat het soms bijna ongeloofwaardig wordt als hij weer in de microfoon piept hoe 'awesome' het allemaal is vanavond. Hoewel de nummers op The Historical Conquest of Josh Ritter voor het eerst niet op gitaar maar op piano geschreven zijn, lijkt de piano verder weg dan in de nummers van The Animal Years. Vanavond giet Josh Ritter een up-tempo sausje over de oudere folknummers heen om ze goed aan te laten sluiten bij de nieuwe nummers. De band laat deze oudere nummers een overgang vormen van het country gedeelte van het concert naar een rustiger tweede gedeelte. Ritter laat in een mix van nieuwe en oudere nummers zien ook serieus te kunnen zijn, ook akoestisch goed uit de voeten te kunnen en het publiek stil te kunnen krijgen met zijn zachte politieke- en liefdesliedjes. Wanneer hij liedjes als het nieuwe The Temptation of Adam of het wat oudere Girl In The War speelt, staat de tijd even stil. Na een paar succesnummers van Hello Starling, waaronder het enthousiast meegezongen Kathleen, verdwijnt de band van het podium. Er volgt een toegift van drie nummers met als hoogtepunt een prachtige, onversterkte cover van Springsteen's The River. Zachtjes prevelt het publiek de woorden mee. Akoestisch blijkt Josh Ritter op zijn best te zijn en ook zonder band komt hij boven de brullende airco uit. Hij pakt zijn concert met The River in als een cadeautje. Met het nummer Good Man plakt hij er nog een strikje bovenop voordat de band het podium definitief verlaat. Of toch niet? Voor een derde keer stapt Ritter, ditmaal in zijn eentje, achter de microfoon. "I really mean this song", kondigt hij met een ernstig gezicht aan. Wat volgt is een protestlied tegen de oorlog in Irak, Thin Blue Flame. Het engagement spat er, net als in het eerder gespeelde Girl In The War, vanaf. Het optreden heeft minstens zoveel verschillende kanten als Josh Ritter zelf. Country, folk, uitgelaten geschreeuw, zachtjes gefluister, solo of met band, akoestisch of versterkt. Josh Ritter is van alle markten thuis. Een geëngageerde muzikant die het publiek als verdoofd voor zich uit starend achterlaat. Een collectieve zucht ruist door de zaal. Gezien: Josh Ritter Melkweg, 10 september 2007