Voor het concert begint ziet de omgeving al zwart van de metalliefhebbers, die met de komst van het nieuwe album In Sort Diaboli Dimmu Borgir voor het eerst in vijf jaar weer kunnen zien tijdens een grote Europese clubtour, In Sort Diaboli is een album waarmee de band keihard terugkomt. Fans hebben vijf jaar moeten wachten op dit nieuwe studioalbum, terwijl ze zoet gehouden werden met twee heruitgaven, maar het album was het wachten waard. De echte fans waarschuwen me dan ook dat dit niet alleen het beste, maar ook het hardste optreden ooit gaat worden. Deze metalavond zou er oorspronkelijk anders uit zien. Hatesphere zou één van de voorprogramma’s verzorgen maar besloot wegens het vertrek van de zanger niet mee te gaan op tour. De Zweedse band Engel mocht hun plaats innemen. Engel mocht de avond beginnen, maar deed dit helaas tegelijk met het openen van de deuren. Hierdoor hebben slechts de voorste mensen in de rij het halve optreden kunnen zien en kwamen de meeste bezoekers pas de zaal binnen kwamen toen de band zijn allerlaatste minuten speelde. Veel hebben de wachtenden niet gemist, de laatste minuten op het podium waren ongeorganiseerd waardoor de band overtuigend overkwam. Daarna is het de beurt aan Amon Amarth, die wel voor een stampvolle Melkweg staat. Met opvallend veel bandshirts in de zaal vol met headbangende en schreeuwende mensen is het duidelijk dat ook veel fans speciaal voor deze band komen. Amon Amarth maakt melodieuze metal, ook wel bekend als vikingmetal. Vanaf het eerste nummer geeft de band zich helemaal. Zanger Johan Hegg drinkt tussen het grunten door gretig uit een slagtand die hij om zijn middel heeft hangen, en met de lange haren en baarden van de heren zit de vikingsfeer er goed in. Als ze dan met het nummer Pursuit of Vikings komen gaat de zaal helemaal los. Gedurende het optreden is de Melkweg helemaal van hun. Een keiharde en strakke show waarop het publiek overduidelijk zat te wachten. Tijdens het lange wachten begint het publiek ineens massaal “bier en tieten” te zingen, terwijl ze gretig hun bier drinken in afwachting van Dimmu Borgir. Het opbouwen duurt lang, maar mijn buren verzekeren me dat de show die de band neerzet zeker het wachten waard is. Het podium wordt vergroot, een grote trap in het midden en alle ruimte voor de bandleden, en het duistere artwork wordt opgehangen. Er blijft gepraat worden over hoe geniaal deze band live is, en dan komt het moment dat we dit echt kunnen zien. Het intro bestaat uit twee monniken die onder leiding van zware, trage, donkere ambiant over het podium gaan waarna de bandleden één voor één het podium betreden. Erg zwart, vol spikes en in wit geverfd gelaat staan ze op het podium. Helaas klinken de eerste nummers na dit indrukwekkende intro redelijk slap, ze komen niet binnen met een knallend nummer maar kozen een onbekender nummer uit. Doordat het geluid ook nog niet geweldig afgesteld staat mist het de kracht die ze pas na twee, drie nummers terug weten te grijpen. Als eenmaal de kracht er goed in zit, het geluid goed staat en de band goed samenspeelt is de show overweldigend. Oude nummers als Progenies Of The Great Apocalypse worden goed afgewisseld met nieuwe nummers als The Serpentine Offering. Pas bij de twee toegiften blazen ze het publiek echt weg, waardoor ze uiteindelijk de avond goed weten af te ronden. Dimmu Borgir blijkt wat opwarming nodig te hebben maar maken hun reputatie uiteindelijk nog zeker waar. Gezien: Dimmu Borgir, Amon Amarth en Engel. 23 september 2007, Melkweg