In Nederland hebben nog maar weinig mensen gehoord van de Schotse rockband Biffy Clyro, terwijl de band in het thuisland al een enorme staat van dienst heeft. Opgericht in 1999 door zanger/gitarist Simon Neill en tweelingbroers James en Ben Johnson op respectievelijk bas en drums, heeft de band al vier cd’s op zijn naam staan. Hun laatste cd Puzzle zorgde voor een voorzichtige doorbraak in Engeland en behaalde zelfs de nummer 2 positie in de albumcharts. De single Saturday Superhouse is hier debet aan en noteerde een dertiende plaats in dezelfde hitlijst. De band brengt een soort mix tussen rauwe grunge en melodieuze gitaarmelodieën. Af en toe raakt de muziek zelfs aan gothic, met violen en achtergrondkoren zoals in het nummer Living Is A Problem Because Everything Dies..Biffy Clyro heeft hiermee door de jaren een vaste fanschare opgebouwd. Dit werd duidelijk tijdens het optreden in de Melkweg; het publiek kende alle nummers van begin tot eind. Dit leverde een paar kippenvelmomenten op, waarbij de zanger zachtjes zong met alleen wat gepingel op zijn gitaar en daarbij overstemd werd door het publiek. Helaas waren deze momenten er te weinig en was het merendeel één grote geluidswal van keiharde drums, gitaren en bas met daaroverheen het geschreeuw van de zanger. Jammer, want op de rustige momenten bewijst Simon Neill dat hij een prachtige stem heeft die je weet te raken. En niet alleen de zanger, ook de tweelingbroers beschikken over een mooi stemgeluid dat vooral goed uit de verf komt als er meerstemmig gezongen wordt. Dit is zo loepzuiver dat niet meer te achterhalen valt wie wat zingt. Hoewel het publiek de nummers van buiten kende kwam de zaal nooit helemaal los. Bij een vergelijkbare band zouden de voorste regionen van de zaal binnen een mum van tijd uitbarsten tot een kolkende moshpit. Bij Biffy Clyro ontstond deze pas bij het laatste nummer van de set, Glitter and Trauma. Tijdens de twee toegiften grepen de diehard moshers de kans om nog even goed uit hun dak te gaan en was er zelfs één crowdsurfer waar te nemen. Maar daar bleef het dan ook bij. Waarom de zaal niet los kwam? De band zat compleet in zijn eigen wereldje en leek het publiek niet eens op te merken. Dat de zanger verborgen was achter een grote bos haar die helemaal over zijn gezicht heen viel, hielp natuurlijk ook niet mee. Aan de energie van de band kon het echter niet liggen. Vanaf het moment dat ze het podium betraden en openden met Bodies in Flight gaan ze er met de volle honderd procent tegenaan en dat blijft het hele concert zo. De opbouw van de nummers is er niet naar om een heel concert lang uit je dak te gaan. Er wordt regelmatig gewisseld van up tempo naar langzaam, van keihard tot bijna muisstil. Maar ook al ging de zaal niet uit haar dak, het publiek stond wel gebiologeerd te luisteren. Gezien: Biffy Clyro Melkweg, dinsdag 9 oktober 2007 Recensie: Maaike van Dam Fotografie: Niels Vinck