“It’s been a long time since we’ve played Amsterdam”, grapt zanger en toetsenist Dan Friel van Parts & Labor. Krap een week geleden stond de band nog in de kleine zaal van Paradiso, als onderdeel van een freakfolk avond met onder andere Tunng en Menomena. Vanavond openen de New Yorkers in de Oude Zaal van de Melkweg voor stadsgenoten Battles. Op beide avonden lijkt de band niet op zijn plaats. Met freakfolk heeft Parts & Labor namelijk niks te maken en als opener voor Battles valt de gitaarnoise van de band ook uit de toon. Beide zijn experimentele bands, maar daar houdt de vergelijking op. Het overgrote deel van het Battles publiek staat de band dan ook wat glazig aan te kijken en lijkt zich geen raad te weten met de bak gitaarherrie die het over zich heen gestort ziet. Parts & Labor speelt rocknoise, met rammelde drums en overstuurde elektronica, het soort muziek dat je ligt, of waar je helemaal niks mee kunt. In 2003 maakte Parts & Labor een split LP met Battles’ zanger/gitarist/toetsenist Tyondai Braxton, maar helaas komt het vanavond niet tot een samenwerking. Voor wie Parts & Labor al lastige kost vindt, is hoofdact Battles waarschijnlijk helemaal moeilijk te verteren. De gemiddelde gitaarpopliefhebber rent immers hard weg als deze band het podium op stapt. Op de site van de Melkweg wordt de band aangeprezen als ‘dance/house, pop/rock en experimenteel/elektronica’. Dat is wel erg breed. De house-invloeden zijn vanavond in ieder geval nergens te bekennen, maar experimenteel en dansbaar is de band zeker. Gooi daar nog wat ongewone maatsoorten en funky drums overheen, en je zit muzikaal gezien in de buurt van Battles. De basis van alle nummers ligt bij drumbeest John Stanier, voorheen van Helmet, al verbleekt zijn werk bij die band bij wat hij tegenwoordig in Battles met zijn stokjes uithaalt. Om kort te gaan: de man verdient een standbeeld voor zijn geniale, intense en megastrakke drums. Met een hand drummend in één maatsoort en de ander vrolijk wegtikkend in een ander ritme legt Stanier het solide fundament voor de gelaagde mix van live sampling van gitaar en elektronica van Battles. Stanier zweet dan ook als een beest. Met zijn drumstel op de rand van het podium zit de voorste rij bezoekers aan het einde van de show onder het zweet van de drummer, die zelf zo oververhit raakt dat hij al na een paar nummers zijn doorweekte shirt uittrekt. Voor de toegift trekt hij zelfs even een droge spijkerbroek aan, want met de eerste is inmiddels een middelgroot bollenveld te irrigeren. Het bekendste nummer van Battles is ongetwijfeld Atlas, de eerste single van het debuutalbum Mirrored. Als het nummer halverwege de set voorbij komt golft er een vlaag van herkenning door het publiek en beginnen de voorste rijen voorzichtig een moshpit, tot groot genoegen van bassist-gitarist Dave Konopka. De interactie met het publiek blijft een zwak punt bij Battles. Veel meer dan “Thanks” en “So, do you want to hear another song?” komt er bij monde van Braxton niet uit. Maar dat hoeft in het geval van Battles ook niet. Op het podium is genoeg te zien en horen. Afgezien van drumwonder Stanier staan daar ook nog drie samplewonders in de gedaante van Konopka, Braxton en gitarist-toetsenist Ian Williams. Zowel Braxton als Williams staan regelmatig met één hand gitaar te spelen terwijl ze met de ander een net ingespeelde beat samplen, Konopka houdt zich achter op het podium vooral bezig met het over elkaar breien van basloopjes en zit op den duur zelfs tegelijkertijd met een gitaar én een basgitaar in zijn handen. Optredens van Battles zijn een intense ervaring, zowel voor bezoeker als band. De eerste blijft zich verbazen over wat er muzikaal gezien op het podium allemaal gebeurt, terwijl bandleden van Battles vooral in opperste concentratie gericht moeten blijven op alle muzikale trucjes die ze met handen en voeten tegelijkertijd uithalen. Duurden optredens van Battles maar drie in plaats van één uur. Gezien: Battles, Parts & Labor Melkweg, 14 oktober 2007 Tekst: Ester Meerman Foto’s: Martijn Eerens