Op vrijdag 18 mei presenteerde bigband New Cool Collective hun nieuwe schijfje in een vrijwel uitverkocht Paradiso. Dikke rij voor de deur en een bomvolle zaal: New Cool Collective lijkt (en het werd tijd) te zijn ontdekt door een groter publiek. Deze hardwerkende band met 19 helden timmert dan ook al een stevig aantal jaren aan de weg. Wat vaker gebeurt bij een bigband en in de jazzwereld in het algemeen is een per optreden wisselende bezetting. Er hebben inmiddels ook een aantal permanente wisselingen van drummer plaatsgevonden, maar New Cool Collective heeft door de jaren heen (ruim 12) toch zijn goede harde kern weten te behouden. En zo hoort het ook: de ene muzikant is de andere niet. En dan nu een nieuw schijfje, live opgenomen in onder andere de Melkweg, de Pul en Rotown. Wat mij betreft een goede keuze. Dit is een band die je live moet zien als je ook maar ergens tijd kunt vinden. Hoe vaak verkeer je in de luxe positie dat maar liefst 19 man zich op het podium uit de naad swingen, op muzikaal technisch niveau, waar menig muzikant een puntje aan kan zuigen? Zo hebben de heren ook individueel een behoorlijke staat van dienst: Boy Edgar Prijs, Deloitte Jazz Awards, Edison Jazz Awards en ga zo maar door. Hier geen geneuzel: what you hear is what you get. Op de voorkant van de nieuwe cd prijken de boeventronies van de heren en tijdens het eerste nummer worden deze op een scherm getoond. Op het podium de traditionele bigband opstelling inclusief stoeltjes. En de zaal gaat los! Het publiek is zeer gemengd en iedereen heeft een topavond. De muzikant, de alto, de bal, het kunstenaarstype, de fashionista, de grootouders, kinderen en alles wat daartussen zit, staat of zit allemaal blij mee te knikken, doet dansjes en klapt op de goede momenten. Wat betreft de band zelf: deze goed geoliede machine speelt de nummers van de cd met verve, humor en natuurlijk de solo’s die nergens de vaart of het swinggehalte uit het geheel halen. De meeste arrangementen komen uit handen van Willem Friede en een enkele uit handen van charismatisch front toeteraar Benjamin Herman. Het intro van Sinas doet denken aan Peter Gabriel en Dead Can Dance, maar vervolgt dan weer zoals we van New Cool Collective inmiddels gewend zijn: swingend met invloeden uit alle hoeken van de wereld, maar net een beetje meer uit Latijns Amerika. Alle nummers van de live cd komen langs, en de toegift bestaat uit een nieuwe, geheel originele versie van Miserlou. Anton Goudsmit zet enthousiast in maar bekent later te zijn vergeten hoe het ook weer ging. Ons maakt het niet uit, de vette surfsound, (Anton gaat los à la Dick Dale tot de derde macht) zet de hele zaal op zijn kop. Als er dan ook nog een New Cool klassieker langskomt kan iedereen tevreden naar huis. De heren houden nog een signeersessie waar gretig gebruik van wordt gemaakt. Het moge duidelijk zijn: New Cool Collective heeft fans. Nu nog wat meer airplay en het komt helemaal goed.