Op de zwoele zomerse middag van 10 juni 2007 voltrok zich in het Openluchttheater van het Vondelpark een schouwspel dat vanwege het weer en de kwaliteit van de deelnemers met recht zinderend genoemd mag worden. De vier finalisten van Mooie Noten 2007 gingen de (semi-)akoestische strijd met elkaar aan, met prijzen als een waardecheque en studiotijd in hun vizier. Daarbij waren drie Nederlandse acts aanwezig die in het verleden op verschillende manieren bij het gebeuren betrokken zijn geweest: Marike Jager, Lucky Fonz III en a balladeer. Hun gevarieerde optredens maakten de wedstrijd nog leuker dan dat deze al was. Naast haar warme stem maakte Jager op verschillende manieren gebruik van zowel piano als gitaar. De gitaar klonk in haar handen zowel melancholiek als stoer en de klanken van haar piano even treurig als staccato en onvoorspelbaar. Over onvoorspelbaar gesproken: Lucky Fonz III maakt hier zijn handelsmerk van. Deze ‘Amsterdamse Bob Dylan’ ragde lekker op zijn gitaar, zong met hese stem door alle harmonie heen en haalde er zelfs een koor van ongeoefende feestgangers bij. a balladeer, winnaar van Mooie Noten 2003, heeft zich sinds die tijd tot een absoluut gevestigde act ontwikkeld. De stem van Marinus de Goederen klonk haast foutloos en het geluid van de band deed bijna internationaal goed aan. Deze act was daarom de perfecte afsluiter van de dag. Ook bij de wedstrijd zelf was heel wat talent aanwezig, alsmede veel bezieling en (niet benutte) potentie. De aftrap was voor de rekening van Hartog, de winnaar van Hou Je Kop Luisterpop!. In eerste instantie hield het publiek inderdaad zijn kop, want Hartog heeft een prachtige, sterke en ietwat hese stem, een (pop-)rockjuweeltje. Zijn eerste liedje werd dan ook warm onthaald. Maar de belofte op zijn MySpace – een uiteenlopend scala aan stijlen – maakte Hartog deze middag niet waar. Illustrerend hiervoor was dat de overgang tussen zijn derde en vierde nummer de luisteraar helemaal ontging en ook het feit dat de tekst van dit liedje vooral bestond uit de zin “we deserve a chance, we do”, hielp niet echt. Dat kan heus wat radicaler. Vervolgens was Monique aan de beurt, een door haar asymmetrische haar en superlange benen niet bepaald onopvallende verschijning. Samen met haar maatjes op de bas en de Afrikaanse trommels sprong ze er die middag behoorlijk uit. Haar stem, warm en diep, deed menig luisteraar met verbaasde blik opkijken maar klonk ook erg laag, waarbij ze achterbleef op het ritme van de overige instrumenten. Ook klonk haar zang soms wat geforceerd, wat het chill-out element uit de muziek haalde. Monique moest het vooral hebben van haar krachtige en bijzondere uitstraling. Wat meer bewuste variatie in stemgebruik had de boel een stuk swingender kunnen maken. Habiba, de derde deelneemster, kwam op in een zomers jurkje en een even luchtig aura. Ze vertelde dat ze haar harp en miniharp had meegenomen en haar liedjes schrijft terwijl ze door Amsterdam fietst. Ook haar eerste nummer klonk luchtig en fris, met een erg hoog meisjesgehalte door zinnen als "I have been counting my lovers again." Haar stem galmde door het Vondelpark, krachtig en gepassioneerd, maar bij vlagen ook dromerig en zacht. Te vergelijken met Dolly Parton en zo af en toe Jewel. Ze straalde professionaliteit en eenheid met haar instrument uit. Met haar lied Sweet Talk pakte ze de kijkers in door hen mee te laten klappen en zelf met een gigantische grijns te zingen, zichzelf begeleidend met miniharp en een bel aan haar enkel. Later op de middag maakte de jury bekend dat zij de winnares was van Mooie Noten 2007, vanwege haar originaliteit. Maar ook haar interactieve inslag en status als publiekslieveling hebben hier zeker aan bijgedragen, want Sweet Talk kreeg het hardste applaus van de middag. Susan Zeegers tot slot lijkt het vak al jaren te hebben beoefend. Op Mooie Noten was haar voorkomen sober maar haar stem diep, sensueel en overtuigend. Ze is een rasperformer, een sterke vrouw die een verhaal te vertellen heeft. Naast haar rijke stem waren vooral de onalledaagse onderwerpen van haar songs opvallend. Susan zong over een eenzame vrouw van 85 met een jonge geest en vervallend lichaam en over het feest in de kamer van haar moeder dat nooit stopt. Het klonk eerlijk en integer. Het enige waar deze dame voor moet oppassen, is dat ze niet als de copycat van Ilse de Lange bekend komt te staan, al zal dat voorlopig zo’n vaart niet lopen. En stel dat het toch gebeurt, dan zullen haar fans haar nog altijd trouw blijven om haar mooie blonde haren. Haar optreedagenda is alvast aardig volgeboekt.