Opener is Syzygy, de eerste driemansformatie van deze avond. Misschien wel leuk om te vermelden dat het hier gaat om een afstudeerproject: deze drie jonge honden komen vers van de popafdeling van het Amsterdamse Conservatorium. Het enthousiasme van Syzygy spat van het podium af, met daarbij als blikvangster Jamie, zo merkt de jury terecht op. Muzikaal gezien kan het nog wel wat groeien, zeker ritmisch, waar wat sterkere keuzes gemaakt mogen worden. Syzygy wordt opgevolgd door wederom een trio, Furistic. Dit bandje heeft een sterke frontvrouw op gitaar en zang, Jolien Grunberg. In een rockabilly-achtig ogende outfit en gezegend met een krachtige stem heeft ze het op zich genomen te solliciteren voor nieuwe Nina Hagen. De originaliteit straalt er niet vanaf, en dat is ontzettend jammer, want het talent is er weldegelijk: de dame weet haar gitaarspel uitstekend te combineren met haar gezang. Ook hier worden weinig risico’s genomen, het blijft uptempo, zelfs als er vertraagd wordt. De grote kracht van componeren ligt toch echt in het spelen met stiltes. Op het moment dat je je stiltes speelt worden de nummers organisch. En is een stilte niet ook wachten tot je weer mag beginnen met spelen? De derde band, alweer een trio, is Absinthe. Bestaande uit drie heren ditmaal. Ook deze band rockt erop los. Ik wide het eigenlijk niet zeggen, maar ik heb alle bands op myspace en elders nog beluisterd en ik kan er niet om heen: de drie voorgenoemde bands hebben houthakkers als slagwerker. Of dat nu een bewuste keus is of niet, het is wat mij betreft een aandachtspuntje. Absinthe is goed op elkaar ingespeeld en heeft de fans meegenomen die het hardste kunnen gillen. Succes bij het publiek is in ieder geval gegarandeerd. Als vierde betreden John Carrie and Moor Green het podium. Deze singer songwriter vult met zijn begeleidingsband het hele podium: toetsen en percussie, er wordt groots uitgepakt. Met veel enthousiasme worden de nummers, die goed in elkaar zitten, gebracht. Geen houthakwerk dit keer, maar een heuse slagwerker met sticks en sambabal. John Carrie and Moor Green wordt opgevolgd door Valerius, een powerfunk kwartet met tweestemmige zang. Het oogt als een echt popbandje, dit is niet negatief bedoeld, maar de heren hebben absoluut een hoog boyband gehalte. Als de zanger dan ook nog een liedje aan zijn vriendinnetje opdraagt is mijn punt gemaakt. Muzikaal gezien op deze avond in ieder geval een welkome afwisseling en ook hier geen houthakker, maar wel weer functioneel drumwerk. Dan is het tijd voor hekkensluiter EON. Een vijfmansformatie met twee toetsenisten. Deze band is duidelijk volwassener dan het eerste bandje maar dat mag ook wel, ik schat hier een leeftijdsverschil van zo’n acht jaar. Dat maakt het voor de jury gelijk ook erg moeilijk, het blijft een beetje appels met peren vergelijken bij zo’n wedstrijd. Ook EON zet, net als de overige bands, qua podiumpresentatie een sterke set neer, wat dat betreft ligt het niveau erg hoog. Afwisseling wordt niet geschuwd, de nummers zijn qua opbouw interessant, hier wel gas terug en dan echt. Ook volgens de jury: hier staat een band met hitpotentie. Uiteindelijk gaat John Carrie and Moor Green er met de felbegeerde prijs vandoor. Er kan er maar een de winnaar zijn!