Amsterdams Studenten Festival brengt nog niet gecommercialiseerde grote talenten

Tekst: Eduardus Leeuwenhoofd Foto's: Brechtje Keulen, ,

Voor wie een keer iets anders wil dan fijngeslepen artiesten, gecommercialiseerde nummers en bij bijna iedereen in de smaak vallende acts zijn initiatieven als het Amsterdams Studenten Festival een ware verademing. Daar treden nog pure artiesten op met nummers die rechtstreeks van het papier gerapt worden, zonder tussenkomst van mediagiganten.

De categorie hiphop levert met een zestal strijdende acts en twee gastoptredens een avondvullend programma. De eerste act, Jaja, is meteen een opvallende. Door de lokaal bekende Urban wordt de komst van zijn 'creatie' aangekondigd, waarna een gestalte met een doek over zijn hoofd het podium betreedt. Als Jaja begint met zijn optreden is hij iets offbeat. Verder lijkt hij vooral in de snellere verses wat moeite te hebben met articulatie en snelheid. Jaja is een rapper die serieuze onderwerpen aansnijdt: de verhouding tussen rijk en arm, racisme en politiek komen allemaal in zijn show voorbij. Gaande het optreden wordt hij steeds beter, maar hij ziet zichzelf gehandicapt door een gebrekkig functionerende microfoon. Daarna volgt Maja, die opent met een experimentele beat en nog meer experimentele flow. Voor sommigen is dit zeer fraai uitgevoerde stukje hiphop misschien wat moeilijk te volgen. Met veel variatie en talent is het een onderscheidende act. Vervolgens is het de beurt aan beatboxer Joost, die met een combinatie van beatbox en mondharmonica aan het einde van zijn act nog nét íets innovatiefs te brengen. Het Utrechtse Roust Battle is een zeer gebalanceerde act. Twee MC's waarvan er een de lead heeft bezetten het podium al haast even goed als de muziek. Zeer goed te verstaan, zeer ritmisch en energiek. Een a capella over Afrika brengt het publiek merkbaar onder de indruk. Met een volledige band en een MC hebben Ragtag & Bobtails alle potentieel tot een hele vette act die zweeft tussen jazz en hiphop. De muzikanten afzonderlijk en de MC zijn erg goed, maar met iets meer rust zou de act nog iets meer jazzy en gebalanceerd klinken. Als laatste is het de beurt aan het Escalatieteam, een formatie van drie MC's waarvan er één steengoed is, de tweede een hele onderscheidende flow heeft en de derde niet echt opvalt. Met harde beats en harde straattaal weten zij met gemak een half uur het publiek te boeien en tot bouncen te manen. Een vermakelijke rode draad door de avond is de door zijn té grote enthousiasme slecht uit zijn woorden komende presentator. Zijn optreden was ergens tekenend voor de organisatie die niet van professionaliteit overliep. Het geluid was gedurende de avond niet erg in orde, de gastact Veelplegers werden voortijdig afgekapt en zelfs de prijsuitreiking verliep niet soepel. In een a capella-strijd tussen Jaja en Patrice van het Escalatieteam werd beslist wie de winnaar zou worden. Nadat ze beiden een verse hadden gespit kreeg Jaja, zonder aankondiging van iemand, de prijs overhandigd. Het volgende moment stond de presentator weer wat onhandig op het podium en werd over de microfoon overlegd over het vervolg van de avond. Ach, een avondje kijken naar nog ruwe talenten kan dat soort nadelen met zich brengen. Dat mag echter niet afdoen aan het plezier dat je beleeft aan het zien en horen van jong talent en goede hiphop! Gezien: Amsterdams Studenten Festival categorie hiphop 29mei 2007, Winston Kingdom