The Ticket That Exploded is typisch zo’n band die in een willekeurige stad in Amerika volle zalen zou trekken. Op deze Subbacultcha! avond in Bitterzoet staat de band echter voor drie man en een paardenkop en de rest van de bands op het affiche te spelen. Onverklaarbaar, want The Ticket That Exploded speelt erg goed in het gehoor liggende liedjes, geschoeid op lo-fi indie leest. Als je Beck in The Hootie and The Blowfish zou zetten, zou je best eens iets vergelijkbaars met The Ticket That Exploded kunnen krijgen. De band speelt met akoestische gitaren, maar toch beperkt dit haar geluid niet. Effecten die normaal gesproken alleen in combinatie met een elektrische gitaar gebruikt worden, zoals distortion, gooit The Ticket That Exploded gewoon over een akoestische gitaar. De twee gitaristen zorgen daarnaast voor zo’n vol geluid dat het ontbreken van een bassist niet eens opvalt. De drum is voor akoestische begeleiding verrassend hard, maar toch niet overheersend. Het zit The Ticket That Exploded vanavond niet mee: al na een paar nummers breekt een van de gitaristen een snaar. De heren blijken geen extra gitaar bij te hebben, dus wordt er midden in een nummer gestopt om een nieuwe snaar op te zetten. De dj wordt terug geroepen om nog een plaatje te draaien en na een minuut of vijf pakt de band het nummer halverwege, waar ze opgehouden waren, weer op. Door dit oponthoud is de band helaas wel gedwongen haar set in te korten. Een verzoek bij de organisatie om toch de set af te mogen spelen haalt niets uit. Tijd is tijd: de volgende band is aan de beurt. Het Amsterdamse Eva Braun is heel andere koek en bedient zich van een gruizig geluid dat bijna verzuipt in vervorming. Met slechts één gitaar, drum en zang produceert de band een geluid dat menig muziekliefhebber gillend de zaal uit zou doen rennen. Het is Babes In Toyland on speed en Mission Of Burma met vrouwelijke zang. Eva Braun maakt lawaaiige rockmuziek, waarin een licht ontstemde gitaar en dito rammelende drums geen gebrek maar bijna een vereiste zijn. Niet geschikt voor trouwpartijen of bar mitzwa’s. Wat Eva Braun aan muzikaal talent tekort komt wordt driedubbel goed gemaakt door de nogal levendige podiumpresentatie van de zangeres. Al na het eerste nummer schopt ze haar hakjes uit en gooit ze haar vest aan de kant om zo vrij mogelijk over het podium te kunnen bewegen. Het ene moment kruipt ze uitdagend over het podium om even later onverwacht weer op te springen, haar armen door de lucht maaiend. Als ze tussen twee nummers door even rust neemt om een slok water te drinken verantwoord ze zichzelf gelijk: “Ik moet veel water drinken, want ik heb blaasontsteking”. Qua stem houdt de zangeres van Eva Braun het midden tussen Bikini Kill’s Kathleen Hanna en een Nina Hagen zonder stemtraining. Het is net niet vals, maar ook niet heel erg zuiver. Ze geeft zich in ieder geval wel voor de volle honderd procent en is duidelijk gedreven in wat ze doet. Een medebezoeker drukt het iets minder subtiel uit: “Dat wijf is gèk!”. Gek of niet, de rest van de zaal vindt haar in ieder geval geweldig. De drummer en gitarist lijken slechts muzikale ondersteuning voor haar energieke one-woman-show. De distortionpedalen zouden ook de rest van de avond nog overuren maken, want hoofdact The Suicidal Birds stort zo mogelijk een nog grotere bak herrie over het publiek heen. Belangrijk verschil met Eva Braun is echter dat de zangeres van The Suicidal Birds uitsluitend zingt met distortion over haar stem, en in tegenstelling tot de stuiterbal annex frontvrouw van Eva Braun het gehele optreden nog geen centimeter van haar plaats af komt. The Suicidal Birds maakt bluesy garagerock met een indie insteek en doet ergens aan Dinosaur Jr en Mudhoney denken. De drummer is ingeruild voor een drumcomputer, wat een beetje statisch geluid oplevert. De nogal suffe podiumhouding van The Suicidal Birds zorgt ervoor dat de band na een half uurtje begint te vervelen. De dames staan er en spelen een liedje, maar verder gebeurt er weinig. Er wordt vrijwel geen woord gewisseld met het publiek en de bassiste lijkt zich met haar muts zowat over haar ogen getrokken niet eens op haar gemak te voelen op het podium. De nummers van The Suicidal Birds beginnen na een tijdje verdacht veel op elkaar te lijken. De distortion gaat geen seconde van de zang af, wat de variatie in zanglijnen geen goed doet. Er worden ter afwisseling soms wat electroblieps uit de drumcomputer getoverd als begin van een nummer, maar dat kan de verveling toch niet tegengaan. Aan het einde van de avond blijft vooral de vraag hangen waarom The Ticket That Exploded met de twee andere bands op de affiche stond. Op muzikaal vlak heeft de akoestische indiepop van The Ticket That Exploded weinig te maken met de gruizige garage van The Suicidal Birds en kent al helemaal geen overeenkomsten met de indienoise van Eva Braun. Misschien was het feit dat iedere band een basisinstrument miste een overkoepelende factor. Of anders was het misschien een showcase voor de ongekende mogelijkheden van het distortionpedaal: van akoestische gitaar tot zang, uw distortionpedaal vervormt het allemaal! Gezien: The Ticket That Exploded, Eva Braun, Suicidal Birds (ihkv Subbacultcha!) 28 juni, Bitterzoet